هیدروژن فلزی

در سال ۱۹۶۸، نیل اشکرافت پیشنهاد کرد که هیدروژن فلزی ممکن است یک ابررسانا در دمای اتاق (۲۹۰ K یا ۱۷ درجه سانتی گراد) باشد، که این بسیار بالاتر (و کاملاً مطلوب‌تر) از هر گونه مادهٔ نامزد تاکنون شناخته شده برای ابررسانایی است. این فرضیه بر پایه احتمال وجود میدان‌های برهم‌کنش قوی (مورد انتظار) بین الکترون‌های هادی و ارتعاشات شبکهٔ فونون است.

نکته: حالات "فوق العاده" ماده که در حال حاضر شناخته شده‌اند عبارتند از ابررساناها، مایعات و گازهای فوق سیال و ابر جامدها. اگور بابایف پیش‌بینی کرد که اگر هیدروژن و دوتریوم حالت‌های فلزی مایع داشته باشند، ممکن است حالت‌های مرتب کوانتومی داشته باشند که نمی‌توان آن‌ها را به‌عنوان ابررسانا یا ابر سیال به معنای معمول طبقه‌بندی کرد. در عوض، آن‌ها ممکن است دو نوع جدید ممکن از سیالات کوانتومی را نشان دهند: ابر سیالات ابررسانا و ابر سیالات فلزی. پیش‌بینی می‌شد که چنین سیالاتی واکنش‌های بسیار غیرعادی به میدان‌های مغناطیسی و چرخش‌های خارجی داشته باشند، که ممکن است وسیله‌ای برای تأیید تجربی پیش‌بینی‌های بابایف باشد. همچنین پیشنهاد شده است که، تحت تأثیر یک میدان مغناطیسی، هیدروژن ممکن است انتقال فاز از ابررسانایی به ابرسیال و بالعکس را نشان دهد.

هلیوم-4 مایعی در فشار معمولی نزدیک به صفر مطلق است که نتیجه انرژی بالای نقطه صفر آن (ZPE) است. ZPE پروتون‌ها در حالت متراکم نیز زیاد است و کاهش انرژی چینش (نسبت به ZPE) در فشارهای بالا انتظار می‌رود. استدلال‌هایی توسط نیل اشکرافت و دیگران ارائه شده است مبنی بر اینکه حداکثر نقطه ذوب در هیدروژن فشرده وجود دارد، اما همچنین ممکن است محدوده‌ای از چگالی‌ها در فشارهای حدود 400 گیگا پاسکال وجود داشته باشد، که هیدروژن یک فلز مایع است، حتی در دماهای پایین.

• هیدروژن جامد
• هیدروژن مایع
• هیدروژن دوغاب