هفت کشور

در اوستا از هفت کشور سخن رفته است. نام این کشورها و جای آن‌ها چنین است:

• اول: اَرْزه در خاور (شرق)
• دوم: سَوَه در باختر (غرب)
• سوم: فِرَدَدَفْش در جنوب
• چهارم: ویدَدَفْش در جنوب
• پنجم: وُروبَرِشْن در شمال
• ششم: وُروجَرِشن در شمال
• هفتم: خوَنیرَث در میانه

خونیرث برترین این کشورها است که در پهناوری، به تنهایی با آن شش کشور دیگر برابر بوده و بامیک (بامی) به معنای درخشان است. «خونیرث بامی» بهترین کشور از هفت کشور نامبرده بود که مزدا آفرید. هر کدام از این هفت کشور را سروری است و سرور سرزمین خونیرث بامی «زردشت» است.

ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از هفت کشور را چنین آورده:

• کشور یکم: هندوستان
• کشور دوم: عرب و حبشستان
• کشور سوم: مصر و شام
• کشور چهارم: ایران‌شهر
• کشور پنجم: صقلاب و روم
• کشور ششم: ترک و یأجوج
• کشور هفتم: چین و ماچین

در نوشته‌های کهن، منظور از صقلاب یا سقلاب همان اسلاو می‌باشد که در جمع عربی به شکل صقالبه نوشته می‌شده است.

• ابوریحان بیرونی، التفهیم
• جلال‌الدین کزازی، «نامه باستان»، ویرایش و گزارش شاهنامه فردوسی (پوشینه نخست: از آغاز تا پادشاهی منوچهر)، انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، تهران، چاپ ششم، بهار ۱۳۸۶. شابک: ۸-۴۷۳-۴۵۹-۹۶۴. رویه: ۲۵۰)