نیروی برآر

نیرویی که بر اثر برخورد هوا با سطوح فوقانی و تحتانی بال ایجاد و موجب بالا رفتن هواپیما یا ادامهٔ پرواز آن می‌شود همان نیروی برآر است.

برآر نیرویی است که در اثر حرکت ماهی‌واره (ایرفویل) در شاره (سیال) ایجاد می‌شود. پرواز هواپیما در اثر نیروی بَراری است که حاصل از شکل مقطع آیرودینامیکی بال آن است، که اصطلاحاً مقطع ایرفویل دارند، نیروی برآر بال هواپیما به عواملی مانند سرعت هواپیما، مساحت بال، چگالی هوا، شکل ماهی‌وارهٔ بال و زاویه حمله بستگی دارد و مطابق با فرمول زیر محاسبه می‌شود:

${\displaystyle L=\frac{1}{2}\rho V^{2}S{C}_L}$

که در این فرمول

• ${\displaystyle L}$
  نیروی لیفت هواپیما،
• ${\displaystyle \rho }$
  چگالی هوا،
• ${\displaystyle V}$
  سرعت پرواز هواپیما،
• ${\displaystyle S}$
  مساحت بال،
• ${\displaystyle C_L}$
  ضریب لیفت است.

مؤلفهٔ برآیند نیروها در راستای محور برآر را برآر کل می‌گویند. نسبت برآر کل به پَسار کل که معیار اصلی بازده هواگَرد است، نسبت برآر به پَسار [نسبت لیفت به درگ] (L/D) یا بازده آئرودینامیکی نامیده می‌شود. در حمل‌ونقل هوایی به هواگَردی با بال کوچک که بدنهٔ آن همه یا بخش اعظم نیروی بَرار را تولید می‌کند، پیکرهٔ بَرآرزا (lifting body) گفته می‌شود.

برآرافزا ـ پایاسیری (lift-lift/cruise) ویژگی هواپیمایی است که هم‌زمان مجهز به موتور جت برآری و موتوری با امکان تغییر جهت رانش است. موتور برآری ـ پایاسیری (lift/cruise engine) موتور توربین پروانه‌ای یا توربین‌جت است با امکان تغییر جهت رانش برای ایجاد نیروی برآر یا نیروی رانش.

سطح متحرک یا لولاشده به بخش بالایی عقب بال که وقتی باز می‌شود بَرآر را کاهش و معمولاً پَسار را افزایش می‌دهد، بَرارگیر (spoiler) نام دارد.

• مرکز مهندسی هوافضا