نوروپراکسی

• فساد والرین وجود ندارد.
• اپی نوریوم، پری نوریوم و اندونوریوم که همگی بافت‌های همبند یک عصب محیطی هستند، سالم می‌مانند.
• وجود نقایص حسی و حرکتی به هنگام ارزیابی درقسمت پایین تا ناحیه آسیب.
• در نوروپراکسی، هدایت عصبی در قسمت انتهایی(دیستال) و فوقانی(پروگزیمال) وجود دارد، ولی ناحیه آسیب فاقد هدایت عصبی است.

ثبت و ارزیابی فعالیت الکتریکی عضلات، توسط الکترومیوگرافی قابل پیگیری است.در موارد نوروپراکسی، مطالعه الکترومیوگرافی، عدم پتانسیل‌های فیبریلاسیون و امواج تیز مثبت را نشان می‌دهد.

مواردی که در درمان آسیب عصب محیطی از نوع نوروپراکسی باید توجه کرد عبارتنداز:

• انجام فیزیوتراپی که اهداف آن شامل:

1-استفاده از جریان الکتریکی فارادیک جهت کاهش آتروفی عضلانی

2-حفظ دامنه حرکتی مفاصل

3-تقویت عضلات درگیر(درصورت وجود حرکت ارادی)

• استفاده از وسایل کمکی (مانند اسپلینت)
• گاهی جراحی در موارد خاص و عدم برگشت خود به خودی لازم است(نورولیز)

• آسیب عصب محیطی
• آکسونوتمزیس
• بافت همبند در دستگاه عصبی محیطی

• عشایری، محمد.جراحی‌های ترمیمی میکروسکوپی عروق و اعصاب محیطی.انتشارات دانشگاه علوم پزشکی ایران.چاپ سهند.شابک: 012-72