نشانگر ژنتیکی

سال‌ها نگاشت ژن برای شناخت جانداران به نشانگرهای فنوتیپی سنتی محدود شده‌بود. این شامل ژن‌هایی بود که به‌سادگی به شکل ویژگی‌های قابل مشاهده مثل گروه‌خونی یا شکل بذر بیان می‌شد. رشد و توسعه نشانگرهای ژنتیکی، خصوصیت‌های ژنتیکی جانداران را که قابل دیدن به صورت مشخصات ظاهری و ریختی نبودند، توانست شناسایی کند (مانند تنوع پروتئین).

گونه‌های بسیاری از نشانگرهای ژنتیکی وجود دارد که هرکدام سودمندی‌ها و محدودیت‌های ویژه‌‌ی خود را دارند. درون نشانگرهای ژنتیکی خود سه‌گروه از نشانگرها وجود دارند: "نشانگرهای نسل‌اول"، "نشانگرهای نسل‌دوم" و "نشانگرهای نسل‌جدید". نشانگرهای موجود در سه‌گروه فوق نیز می‌توانند خود به دو گونه‌ غالب‌کامل و غالب‌هم‌بارز تفکیک شوند. شناسایی غالبیت‌کامل یا غالبیت‌هم‌بارز با یک نشانگر می‌تواند به شناسایی خالص‌بودن یا ناخالص‌بودن آن جاندار از آن ژن کمک کند. نشانگرهای غالب‌هم‌بارز به‌دلیل اینکه بیش از یک الل را شناسایی می‌کنند و بدین ترتیب پژوهشگران می‌توانند یک الل خاص را در فنون ترسیم نقشه ژنتیکی دنبال کنند.

1. ↑ Benjamin A، Pierce (۲۰۱۳). Genetics: A Conceptual Approach. Macmillan Learning. شابک ۹۷۸-۱-۴۶۴۱-۰۹۴۶-۱.
2. ↑ Maheswaran، M (۲۰۰۴). Molecular Markers: History, Features and Applications. Department of Plant Molecular Biology and Biotechnology.
3. ↑ "Traditional Molecular Markers - eXtension" (به انگلیسی). Archived from the original on 29 August 2018. Retrieved 2018-08-30.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Genetic marker». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۶ اردیبهشت ۱۳۹۱.