نخبه‌گرایی
نخبه‌گرایی باور یا گرایشی است که بر طبق آن برخی از افراد دارای ویژگی‌های سرآمدی معینی هستند و از تخصص یا مهارت‌های ویژه‌ای چون: تبار مشخص، کیفیت یا ارزش ذاتی، هوش، ثروت، آموزش یا تجربه تخصصی بالا، یا دیگر صفات برخوردارند و بنابراین اثرگذاری یا اقتدارشان از دیگران بیشتر است؛ دیدگاه‌شان در موضوعی خاص باید از دیگران جدی‌تر گرفته شود، یا بهای بیشتری بدان داده شود؛ نظرات این افراد در کل با احتمال بیشتری به سود جامعه است؛ یا مهارت‌ها، توانایی‌ها یا خردگرایی آنها را به‌طور خاص برای رهبری مناسب می‌سازند.
در تعریفی دیگر از «ویلفردو پارتو» نخبه کسی است که ذاتاً دارای امتیازات هوشی، جسمی و روانی است که او را بر دیگران برتری می‌بخشد.
واژهٔ نخبه‌گرایی ممکن است برای توصیف وضعیتی به کار رود که در آن قدرت در دستان شمار افراد محدودی متمرکز گردد. مخالفان نخبه‌گرایی، عبارتند از نخبه‌ستیزی، مساوات‌خواهی، عوام‌گرایی و فلسفه سیاسی کثرت‌گرایی. نظریه نخبگان تحلیل علوم سیاسی یا جامعه‌شناسانه تأثیر نخبگان بر جامعه است: نظریه‌پردازان نخبگان، کثرت‌گرایی را ایده‌آلی و اتوپیایی می‌دانند.