نبرد اقیانوس اطلس (۱۹۳۹–۱۹۴۵)
نبرد آتلانتیک طولانی‌ترین رشته عملیات نظامی جنگ جهانی دوم بود.
| نبرد آتلانتیک | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از جنگ جهانی دوم | |||||||
افسران بر روی عرشه ناوشکن بریتانیا در حال نگهبانی با نگاه دقیق به بیرون برای پیدا کردن زیردریایی‌های دشمن، ۱۹۴۱م | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
 پادشاهی متحده بریتانیا * جزیره نیوفاوندلند کانادا نروژ لهستان فرانسه آزاد بلژیک هلند آمریکا (۱۹۴۱–۱۹۴۵) |
 آلمان نازی ایتالیا (۱۹۴۰–۱۹۴۳) | ||||||
| قوا | |||||||
| ۱۱٬۴۰۰ کشتی جنگی | ۱٬۱۵۰ کشتی جنگی | ||||||
| تلفات و ضایعات | |||||||
|
۳۰٬۲۶۴ دریانورد بازرگان |
۲۸٬۰۰۰ دریانورد | ||||||
چرچیل این واژه را در ۶ مارس ۱۹۴۱م برای توصیف نبردهایی که برای نگهداری و مهار راه‌های حیاتی بریتانیا به جهان خارج در جریان بود، به کار گرفت. در این نبردها که از آغاز تا پایان جنگ جهانی دوم در اروپا ادامه داشت آلمانی‌ها با یورش به کشتی‌ها و زیردریاییها و با بمباران و مین‌گذاری به وسیله زیردریایی، آسیب‌های زیادی به دشمن وارد کردند.
در سال ۱۹۴۲م متفقین ماهانه به‌طور میانگین ۹۶ کشتی از دست می‌دادند. در تابستان همان سال ایده اسکورت کشتی‌ها در کرانه‌های آمریکا، از تهدید زیردریایی‌های آلمانی کاست ولی در آب‌های میان آمریکا و اروپا خطر همچنان وجود داشت. در مارس ۱۹۴۳م زیردریایی‌های آلمانی ۱۰۸ کشتی بازرگانی را غرق کردند در حالی که خودشان فقط یک فروند کشتی از دست دادند. دو ماه پس از آن اقدام‌های انگلیس و آمریکا مؤثر افتادند، ایجاد پایگاه نیروی هوایی در ایسلند، استفاده از ناوهای هواپیمابر برای اسکورت کشتی‌ها، گسترش رادار و گسترش ناوشکنها سبب وارد آمدن تلفات سنگینی بر زیردریایی‌های آلمانی شد. آلمانی‌ها در مقابل به بهبود وضع زیردریاییها پرداختند ولی در ادامه جنگ دیگر نتوانستند مانند سال ۱۹۴۲م بر متفقین فشار آورند. در آخرین سال جنگ ماهانه به‌طور میانگین تنها ۱۲ کشتی بازرگانی متفقین غرق می‌شدند.
منابع
- ↑ فرهنگ تاریخ جلد اوّل، ترجمهٔ احمد تدین، شهین احمدی، مؤسسه انتشارات آگاه، تابستان ۱۳۶۹، ص. ص۱۴