ناصر عبداللهی دهم دی سال ۱۳۴۹ در محله سیدکامل شهر بندرعباس متولد شد. او چهار برادر و یک خواهر دارد. پدرش عبدالرحمن عبداللهی کارگر بازنشسته بود و مادرش مهرنگار بندری نیایی خانه‌دار است. بنا به گفته خودش در یک خانواده ساده، معتقد و هنردوست بزرگ شده و ادامه می‌دهد: فرزند سوم خانواده‌ام. پدرم همواره احیا کننده موسیقی در خانه‌ی ما بود و در کنار تشویق ما برای پرداختن به موسیقی، قرآن را نیز سفارش می‌کرد و آن را با صوتی خوش تلاوت می‌کرد.
ناصر عبداللهی در هیجده سالگی با «فهیمه غفوری» اهل بندرعباس که سه سال از خودش بزرگ‌تر است ازدواج کرد. حاصل آن ازدواج سه فرزند (دو پسر و یک دختر) به نام‌های نوید، نازنین و نامی است. نینا فرزند چهارم ناصر حاصل ازدواج او با فاطمه فهیمی است.
وی از ۱۳ سالگی به موسیقی علاقه‌مند شد و نخستین استادش در این زمینه، برادر بزرگش محمدطیب بود. ناصر فعالیت‌های هنری خود را از سال‌های نوجوانی در صدا و سیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان هرمزگان آغاز کرد. او تحصیلات خود را در بندرعباس گذراند و فارغ التحصیل لیسانس رشته بازرگانی از دانشگاه پیام نور بود.
عبداللهی کار حرفه‌ای موسیقی را به طور جدی از سال ۱۳۷۴ خورشیدی شروع کرد. او در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران رفت. محمدعلی بهمنی وی را به انتشارات دارینوش معرفی کرد. پس از آن آلبوم‌های عشق است و دوستت دارم را این انتشارات ضبط و منتشر کرد. ناصر با این انتشارات دچار اختلافاتی شد. پس از آن آلبوم‌های بوی شرجی توسط انتشارات شمیم جنوب، هوای حوا و ماندگار توسط انتشارات آوای نکیسا و پس از مرگ او، آلبوم رخصت توسط انتشارات آوای مهر میهن به بازار روانه شد.
ناصر عبداللهی در ترانه‌های خود از خواننده‌ای تقلید نمی‌کرد و صدایی منحصر به فرد داشت. بیشتر اشعار ترانه‌های او از سروده‌های محمدعلی بهمنی بود. در کار موسیقی به گفته خود وی تحت تأثیر سبک موسیقی ابراهیم منصفی بود. طوری که در سال‌های آغازین کار هنری ترانه‌های منصفی را بازخوانی می‌کرد.
ترانه‌های مورد انتخاب وی در آلبوم‌هایش عمدتاً دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی (مانند ترانه‌های «یادم باشد»، «کودکان خیابانی»، «سربلند» و «شیوه ی ما»)، مذهبی (مانند ترانه‌های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر») و عاشقانه (مانند ترانه‌های «تو ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز») بودند.
عبداللهی اشعار ترانه‌هایش را بر اساس مطالعاتش انتخاب می‌کرد. در میان شعرای معاصر آثار محمدعلی بهمنی و پرویز اعتصامی را می‌خواند و در بین شاعران قدیمی نیز عاشق آثار حافظ و مولانا بود.
اوج شکوفایی استعدادهای هنری عبداللهی ترانه «ناصریا» بود، شعر این آهنگ به گویش بندری و به گفته خودش هدف از ساخت آن اعتراض ضد ظلم در جهان و همدردی با ستمدیدگان جهان بود، بر اساس متن شعر ناصریا اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته‌باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد.
منتقدان عبداللهی می‌گفتند که این کاری اسپانیولی است و از ملودی‌های جیپسی کینگ برگرفته شده‌است اما وی معتقد بود که چنین نیست و این کار ریتم عربی دارد؛ ریتمی که بارها با سازهای دیگری نظیر عود، دهل و دف نواخته شده بود اما تاکنون هرگز با گیتار نواخته نشده بود و عبداللهی این کار را انجام داد.
حکم طاعت
گَنوغ (گنوغ به گویش بندرعباسی یعنی: دیوانه)
شاهد ناصر
محمد جان
در پی خدا
صبوح القدوس
عیدانه
عشق است (به همراه پرویز پرستویی و محمد علی بهمنی) ۱۳۷۸
دوستت دارم (به همراه پرویز پرستویی) ۱۳۷۹
بوی شرجی ۱۳۸۱
هوای حوا ۱۳۸۲
ماندگار ۱۳۸۵
رخصت ۱۳۹۰
حکم طاعت
در تاریخ ۳ آذر ۱۳۸۵ خورشیدی ناصر عبداللهی به دلایل نامشخصی بی‌هوش شد. وی آن زمان در بندرعباس بود و سپس وی را برای درمان تخصصی به تهران منتقل کردند. عبداللهی پس از آنکه ۲۶ روز را در کما سپری کرد سرانجام در روز ۲۹ آذر و در ۳۵ سالگی در بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران درگذشت. پیکر وی به زادگاهش در بندرعباس منتقل شد و در قطعه مفاخر آرامستان (بهشت زهرا) قدیم واقع در کیلومتر ۷ جاده بندرعباس به میناب به خاک سپرده شد.
منابع
خبرگزاری ایمنا
سایت ویکیپدیا
سایت خبری تابناک
