نئوپرین

نئوپرن در ۱۷ آوریل سال ۱۹۳۰ توسط دانشمندان دوپانت اختراع شد. این اتفاق بعد از حضور المر بولتون از دوپونت در سخنرانی ژولیوس آرتور نیوولند (یک استاد شیمی در دانشگاه نوتردام) اتفاق افتاد. تحقیقات نیوولند با تمرکز بر شیمی استیلن و در طول این دوره از کار خود او دی ونیل استیلن را تولید کرد، ژله‌ای که شرکت را به یک ترکیب الاستیک شبیه به لاستیک می‌رساند زمانیکه از روی سولفور دی کلراید می‌گذشت. پس از آنکه دوپانت حق ثبت اختراع را از دانشگاه خریداری کرد، والاس کاروترز به توسعه تجاری این ماده با همکاری نیوولند اقدام کرد. آرنولد کالینز از دوپونت هم بر روی مونو ونیل استیلن و واکنش این ماده با گاز هیدروژن کلرید که کلروپرن را تولید می‌کند تمرکز کرد.

کاربرد تکیه ­گاه­‌های الاستومری ( نئوپرن )  در پل­ها از حدود سال 1950 آغاز گریده و تا اکنون دارای سابقه عملکرد بسیار خوبی بوده و امروزه به عنوان پر مصرف‌ترین تکیه ­گاه پل مطرح می­باشند.

تکیه ­گاه­ الاستومری اِلمانی است که بین دو جزء از سازه قرار داده می­شود (برای مثال بین پایه پل و عرشه در پل­ ها) که باعث کاهش نوسان سازه فوقانی شده و میزان حرکت ناشی از زلزله را نیز کاهش می­دهد.

نئوپرن­‌ها را در دو نوع نئوپرن طبیعی ( تولید شده از کائوچو) و نئوپرن مصنوعی ( تولید شده از کلروپن ) دسته بندی می نماید. نئوپرن به صورت ساده که فقط از الاستومر ساده تشکیل شده و یا مسلح که شامل لایه ­های متناوب الاستومر به علاوه فولاد می­باشد به دلیل انعطاف‌پذیری برشی مناسب،  به صورت گستره­ای به عنوان جداساز لرزه­ای مورد استفاده قرار می­گیرد، بدین ترتیب که در پل­ها در اثر جابجایی عرشه، نیروی برشی کمی را بر پایه­‌ها (ستون­ ها) انتقال می­دهد و در ساختمان­ها نیز در اثر جابجایی فونداسیون نیروی برشی کمی به اسکلت انتقال می­دهد. لاستیک ­های استفاده شده در این  لرزه­ گیرها، لاستیک طبیعی(NR) و یا الاستومر مصنوعی (CR) است. نئوپرن به عنوان محصولی ایده­ آل برای کم ­کردن و انتقال نیروی وارده که در اثر ترافیک و ارتعاش و انبساط و انقباض حرارتی  بر روی پل­ها و سایر سیستم­‌های مهندسی وارد می­شود استفاده می­گردد.