میلوا ماریچ

میلوا ماریچ (صربی: Mileva Marić؛ زاده ۱۹ دسامبر ۱۸۷۵ – درگذشته ۴ اوت ۱۹۴۸) فیزیک‌دان اهل صربستان بود. او همچنین اولین همسر آلبرت اینشتین بوده‌است.

ماریک و اینشتین هر دو در سال ۱۸۹۶ در انستیتو تکنولوژی فدرال زوریخ تحصیل می‌کردند. آنها به هم علاقه‌مند شدند و حاصل رابطه آنها دختری به‌نام لیزرل بود. جزئیات زندگی و فوت این فرزند نامعلوم است. ماریچ و اینشتین در ۶ ژانویه ۱۹۰۳ رسماً ازدواج کردند و بعدها صاحب دو پسر شدند.

ماریچ و اینشتین در سال ۱۹۰۵ چهار مقاله منتشر کردند که به نوبه خود تمام جهان‌بینی زمانه آنها و امروز را متأثر کرد. اگرچه اینشتین هیچ‌گاه به طور مستقیم ماریچ را به عنوان شریک و همکار خود در این مقالات معرفی نکرد اما براساس نامه‌های رد و بدل شده میان آن دو واضح است که ماریچ سهم بسیار عظیمی در شکل گیری مقالات ایفا کرده‌است و اینشتین در قدردانی از همکاری‌ها و زحمات ماریچ بسیار کوتاهی کرده است. انیشتین در زندگی علمی به میلوا خیانت کرد که هرگز به زحمات و سهم او را در نظریات سال 1905 معروف به سال "جادو" اقرار نکرد که اگر شرافت وی همچون پیر کوری بود، نام میلوا آنطور که شایسته اوست در تاریخ شنیده شده بود. این تنها خیانت انیشتین نبود بلکه وی خائن به بنیان خانواده نیز بود، آلبرت و میلوا به علت خیانت انیشتین و رابطه وی با دختر خاله‌ش السا، در ۱۴ فوریه ۱۹۱۹ طلاق گرفتند و توافق کردند در صورتی که انیشتین برنده جایزه نوبل شود، پول جایزه به ماریچ منتقل شود. انیشتین پس از برنده شدن جایزه نوبل فیزیک در ۱۹۲۱، چنین کرد.