مهندسی بهره‌برداری

مهندسی بهره‌برداری (به انگلیسی: Production engineering) شاخه‌ای از مهندسی نفت است که به بررسی تولید از مخازن نفت و گاز، همچنین مشکلات مرتبط با آن می‌پردازد.

دورهٔ کارشناسی مهندسی بهره‌برداری، یکی از گرایش‌های اصلی رشتهٔ مهندسی نفت و از دوره‌های عالی فنی مهندسی است، که هدف آن تربیت متخصصانی با توانایی و مهارت‌های لازم، برای انجام طرح‌ها و پروژه‌ها، جهت اجرای روش‌های بهینه بهره‌برداری از منابع نفت و گاز می‌باشد.

این زیرشاخه از مهندسی نفت معمولاً پس از به اتمام رسیدن کشف مخزن و حفاری آن به کار می‌آید و مهمترین وظیفه یک مهندس بهره‌برداری، اتخاذ روش‌هایی برای جلوگیری از افت فشار ناگهانی چاه و صیانت از مخزن جهت بهره‌برداری بیشتر است.

این دوره مبتنی بر دروس مکانیک سیالات و دینامیک گازها، ترمودینامیک سیالات، انتقال جرم، طرح و اقتصاد مهندسی، مهندسی مخزن، مهندسی حفاری و مهندسی بهره‌برداری است.

نقش و توانایی‌هایی که دانشجویان پس از فارغ‌التحصیلی در این رشته کسب می‌کنند عبارتند از:

ارزیابی قابلیت تولید در مخازن و بررسی امکان‌پذیری روشهای بهره‌برداری موردنظر. ارزیابی فنی-اقتصادی مخازن و تجهیزات آن. طرح و اجرای بهینهٔ عملیات بهره‌برداری. تشخیص ویژگیها و چگونگی رفتار با چاه‌های گوناگون. توجیه و انتخاب روش مناسب برای بهره‌برداری و ازدیاد برداشت با توجه به شرایط فنی و اقتصادی. صیانت از منابع نفت و گاز و ارائهٔ روش‌های عملی برای افزایش طول عمر این منابع. بررسی و ارزیابی اثر استراتژیک روش بهره‌برداری بر محیط زیست.

فارغ‌التحصیلان این دوره می‌توانند در بخش‌های مختلف مربوط به تولید و بهره‌برداری در کشور مشغول به فعالیت شده و سبب کارایی و بازده بالاتر این بخش از صنعت شوند و نقشی مؤثر در حل مشکلات فراروی تولید و بهره‌برداری از مخازن داشته باشند.