ماکسیمیلیان روبسپیر

غسل تعمید ماکسیمیلیان دو رابسپیر در ۶ می ۱۷۵۸ در آراس در استان آرتویس انجام شد. خانواده ماکسیمیلیان به واودریکورت، پس دو کلیس در قرن پانزدهم برمی‌گردد. پدر بزرگ او که وی هم نام ماکسیمیلیان دو رابسپیر در آراس به عنوان وکیل حقوقی کار می‌کرد. پدرش فرانسیس ماکسیمیلیان بارتلمی دو رابسپیر (۱۷۳۲–۱۷۷۷) وکیلی در کنسول آرتویس بود که در ۳ ژانویه ۱۷۵۸ با ژاکلین مارگوریت کارول (۱۷۳۵–۱۷۶۴)، دختر یک آبجو ساز ازدواج کرد. ماکسیمیلیان پنج ماه بعد به عنوان بزرگ‌ترین فرزند از پنج فرزند خانواده متولد شد. دیگر فرزندان خانواده شارلوت دو روبسپیر (۱۷۶۰–۱۸۳۴)، هنریت (۱۷۶۱–۱۷۸۰) و آگوستین روبسپیر (۱۷۶۳–۱۷۹۴) .

در ژوئیه ۱۷۶۴، مادر روبسپیر دوازده روز پس از زایمان ناموفق نوزاد دختر مرده در ۲۹ سالگی درگذشت. فرانسیس دو روبسپیر پریشان شده از مرگ همسرش آراس را در حدود ۱۷۶۷ ترک کرد دو دخترش فانسیس توسط عمه‌های خود و دو پسرش توسط مادر و پدریزرگ مادریشان بزرگ شدند. هنگام مرگ مادرش روبسپیر تنها شش سال داشت. او که در هشت سالگی باسواد شده بود، شروع به رفتن به کالج آراس (مدرسه راهنمایی) کرد. در اکتبر ۱۷۶۹ با توصیه‌نامه راهب لوییس ماری هبلاری دو کونزی ()، وی بورس تحصیلی برای تحصیل در کالج لیسه لوییس له گراند در پاریس را دریافت نمود. همشاگردی‌های او شامل کامی دمولن و لویس ماری ستانیسلاس فریرون بودند. در مدرسه، او تحسین جمهوری رم ایده‌آل شده و خطابت سیسرون، کاتوی کوچک و لوکیوس یونیوس بروتوس را آموخت. در ۱۷۷۶ او برنده جایزه نخست خطابت شد. او همچنین به مطالعه کارهای روشنگر جنوایی ژان-ژاک روسو پرداخت و مجذوب بسیاری از ایده‌های وی در قرارداد اجتماعی شد. روبسپیر مجذوب ایده «خود بافضیلت»، انسانی که به تنهایی به هوشیاری و آگاهی خود اتکا می‌کند، شد.

روبسپیر به‌سبب چهرهٔ عجیب و گویش دهاتی و پشتکار شگفت‌انگیزی که داشت، تا مدتی مورد استهزا و تحقیر نمایندگان قرار داشت. این اندیشمند انقلابی دارای مرام روشن و مشخصی بود و به خودش اجازه نمی‌داد که ذره‌ای از آن منحرف شود و بدین جهت، سخنوری‌های او ژرف و دقیق بود، ولی چون فاقد حرارت بیان بود، نمی‌توانست مثل میرابو و بارانف شنوندگان را تحت تأثیر قرار دهد، با اینکه این دو اندیشهٔ عمیق و ژرف‌بینی او را نداشتند. سخنوری‌های لوشابلیه و لامیت و بیتیون و سییس، همه وقت سخنوری‌های او را تحت‌الشعاع می‌گرفتند، زیرا روبسپیر از ظاهرسازی و اغفال و بازی با احساسات نمایندگان و شنوندگان متنفر بود و حتی برای یک مرتبه هم سعی نکرد تا شنوندگان خود را با ذکر لطیفه‌ای بخنداند.

برخی اوقات، فرانسوی‌ها او را «فساد ناپذیر» می‌نامند. سابقهٔ این لقب، به یکی از سخنرانی‌های «ژان پل مارا» (یکی از شخصیت‌های انقلاب فرانسه) برمی‌گردد که در آن، روبسپیر را «فسادناپذیر» خوانده بود و با استقبال اغلب فرانسویان روبرو شد. تا جایی که به‌گفتهٔ رومن رولان، «لابیل گویار»، تک‌چهره‌ای (پرتره‌ای) را که در سال ۱۷۹۱ از روبسپیر نقاشی کرده بود «فسادناپذیر» نامگذاری کرد.

اغلب مبارزات سیاسی روبسپیر در کسوت یک حقوقدان یا نمایندهٔ پارلمانی انجام گرفته‌است. انگار او می‌خواسته با استفاده از قوانین حقوقی، زندگی فرانسویان را بهبود ببخشد. او ایده‌های خود را در قالب لوایح قانونی به مجلس نمایندگان می‌برد، بیشتر مخالفانش را با محاکمهٔ حقوقی مغلوب می‌کرد، برای تحت فشار گذاشتن نجبا و فئودال‌ها، لوایح قانونی متعددی پیشنهاد می‌داد و حتی در دوره‌هایی که در میان سیاست‌مداران فرانسوی منزوی بود، به پشتوانهٔ قوانین، هفته‌ها موقعیت سیاسی خود را حفظ می‌کرد.

روبسپیر در زمانه‌ای زندگی می‌کرد که نظام سیاسی فرانسه از یک وضعیت سلطهٔ سلطنتی به یک وضعیت حقوقی-بوروکراتیک تغییر می‌کرد. هدف اصلی سیاست‌مداران انقلابی فرانسه، در این دوره، اصلاح قوانین موجود یا وضع قوانین جدیدی به منظور بهبود زندگی فرانسویان بود. آنها حتی برای برخی از مفاهیم انتزاعی (مانند آزادی) قوانین مشخص و مدونی تصویب کردند.

اما ویژگی بارز روبسپیر در این است که او برخلاف مرام و مسلک بیشتر چهره‌های انقلابی دنیا، کمتر در کارناوال‌های خیابانی شرکت می‌کرد.

در جریان انقلاب فرانسه، ماکسیمیلیان روبسپیر و همراهانش مردم را به‌دقت تحت نظر داشتند و هرگونه مخالفت داخلی را به‌شدت سرکوب می‌کردند. در سال ۱۷۹۳، دولت انقلابی «کمیته‌های نظارت» را در سراسر فرانسه با ۱۲ عضو تأسیس کرد. این کمیته‌ها اجازه داشتند اشراف سابق، خارجی‌ها، فرانسوی‌های تازه از خارج برگشته، مقامات دولتی منفصل از خدمت و خیلی‌های دیگر را شناسایی کنند، آنها را تحت نظر قرار دهند و بازداشت کنند.

• دستگیری

• اعدام با گیوتین

• سردیس روبسپیر در موزه انقلاب فرانسه