مارگوت بیکل

دلتنگی‌های آدمی را باد ترانه‌ای می‌خواند

رؤیاهایش را آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می‌ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق‌های نهان و شگفتی‌های برزبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته‌است

حقیقت تو و من

برای تو و خویش

چشمانی آرزو می‌کنم

که چراغها و نشانه‌ها را در ظلمات‌مان ببیند.

گوشی

که صداها و شناسه‌ها را در بیهوشی‌مان بشنود.

برای تو و خویش

روحی

که این‌همه را در خود گیرد و بپذیرد.

و زبانی

که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

و بگذارد از آن‌چیزها که در بندمان کشیده‌است سخن بگوییم.

از جنگ بی شکوه احساسی اندک دارم

اما آنچه به تمامی در میابم

عشقی ست که آرزوی همگان است

از کشمکش‌های دائمی احساسی اندک دارم

اما آنچه به تمامی در می‌یابم، آرزوی باهم بودن است

از جنگ برای آن که فقط جانی به در برم

احساسی اندک دارم

اما آنچه به تمامی دریافته‌ام

چیزی ست که در این بازی نهفته