لکلک سیاه
لکلک سیاه (نام علمی: Ciconia nigra) پرندهایست به طول ۹۵ سانتیمتر، دارای پر و بال سیاه براق با جلای زرشکی و سبز و سطح شکمی سفید. منقار، دور چشم و پاهای این پرنده سرخ رنگ است. لکلک سیاه پرندهای است تکزی و دیر انس که به تنهائی یا دسته جمعی مهاجرت میکند.
| لکلک سیاه | |
|---|---|
| در پارک ملی کروگر، آفریقای جنوبی | |
| ردهبندی علمی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرندگان |
| زیررده: | نومرغان |
| فرورده: | نوآروارگان |
| بالاراسته: | نوپرندگان |
| راسته: | لکلکسانان |
| تیره: | لکلکان |
| سرده: | لکلکهای راستین |
| گونه: | لکلک سیاه |
| نام دوبخشی | |
| Ciconia nigra کارل لینه, ۱۷۵۸
| |
| [[پرونده:Ciconia nigra distr.png
مهاجرت تابستانی و تولیدمثل (محدودهها به طور تقریبی مشخص شدهاند)|frameless|ایستاده=1]]
اقامت در طول سال مهاجرت زمستانی | |
مشخصات ظاهری
این پرنده، ۹۷ سانتیمتر طول دارد. آبزی است و به واسطهٔ سر، گردن و پشت سیاهش، کاملاً از حاجی لکلکها متمایز است. منقار و پاهایش بلند و قرمزرنگ است. در پرندهٔ جوان، منقار و پاها سبزرنگ است. زیر تنه کاملاً سفید، سر و پشتش سیاه با جلای بنفش سبز و چشمانش قهوهایرنگ است. نر و ماده همشکلاند. عمدتاً از ماهی و گاهی از حشرات، ملخها، سمندرها و نیز از جوندگان و پستانداران کوچک، مارها و مارمولکها تغذیه میکند.
صدا
صدای این پرنده در مقایسه با لکلک سفید، با وسعت بیشتری همراه است و شبیه «چی –ای- چی – ای» یا «چی- چو –هو- جی – جی» شنیده میشود.
زیستگاه
این پرنده در نواحی آبهای شور و شیرین، رودخانههای کمعمق با ساحل شنی، کانالها، جزایر، اراضی سیلابگیر و نواحی پر درخت کنار دریاچهها به سر برده و معمولاً روی درختان آشیانه میسازد. در ایران، به تعداد کم و مهاجر و در مناطق جنوبی کرمان و فارس و نیز در مناطق شمال غرب، به صورت گروههای کوچک مهاجر دیده میشود. حضور این گونه در منطقه حفاظت شده ارس سیستان در شهرستان کلات خراسان رضوی ثبت شده است.
حفاظت
توجه به وضیعت و مناطق زیستی و محلهای تولید مثل این پرنده، اهمیت بسزایی در بقای آن دارد.
پانویس
منابع
«لک لک سیاه». وبسایت کوهها و بیابانهای ایران. دریافتشده در ۲۶-۰۲-۲۰۲.