گویش نیشابوری

گویش نیشابوری، که پیشینه‌ای دیرینه و با زبان‌های ایرانی کهن، پیوندی ژرف دارد، از گونه‌های گویشی زبان فارسی دری است. ایران کلباسی گویش نیشابوری را در زمره گویش‌های منطقه خراسان و در گروه زبان‌های ایرانی نو جنوب غربی دسته‌بندی نموده‌است. اما بر پایه دیدگاه ایوانف (Gilbert Vladimir lvanov؛ خاورشناس روس در مقاله Notes on the ethnology of Khurasan منتشر شده در The Geographical journal در فوریه ۱۹۲۶م)؛ گویش نیشابور و جوین، تشکیل‌دهنده گروه گویشی شمالی خراسان است. او گویش‌های خراسانی را در سه گروه اصلی شمالی (نیشابور - جوین)، مرکزی (ترشیز - گناباد) و جنوبی (قائن - تون - بیرجند) تقسیم‌بندی نموده‌است.

نوشتار محمد مقدسی (قرن چهارم هجری) دربارهٔ زبان مردم خراسان در کتاب احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، یکی از اسناد قدیم مرتبط با گویش نیشابوری به‌شمار می‌آید. او دربارهٔ این گویش نوشته‌است: «زبان نیشابور (در میان شهرهای خراسان بزرگ)، رساتر و گیراتر است ولی آغاز واژه‌ها را کسره می‌دهند و آن را بهٔ اشباع می‌کنند، مانند: بیگو، بیشو و سین بی‌فایده می‌افزایند» مانند: بخردستی، بگفتستی بخفتستی و مانند آن‌ها. مقدسی در ادامه، حکایتی را در توصیف گویش‌های خراسان، نقل می‌نماید که از یاران معدانی شنیدم: یکی از شاهان خراسان، به وزیرش دستور داد مردانی از پنج منطقه اصلی خراسان را گِرد آورد. هنگامی که نوبت به سخن گفتن نیشابوری رسید، شاه گفت: این زبان، برای داوری خوب است. او همچنین؛ زبان مردم مرو را زبان وزارت و نامه‌نگاری دانست. در «احسن‌التقاسیم»، دربارهٔ گویش هرات، شهر اصلی دیگر خراسان، نیز توصیفاتی آمده و تصریح شده که این‌ها زبان‌ها [=گویش‌های] اصلی خراسانند [در بخش باختری] و دیگران پیرو ایشان هستند و از آن‌ها ریشه گرفته‌ند و به آن‌ها بازمی‌گردند. مثلا: زبان طوس و نسا نزدیک نیشابوری است.

گویش نیشابوری دارای ۲۲ همخوان (=صامت؛ حرف بی‌صدا) و ۹ واکه (=مصوت، حرف صدادار) است. در این گویش، همخوان /ž/ (ژ) وجود ندارد و همخوان /h/ (ح)، حلقی است و مانند عربی تلفظ می‌شود در حالی که در لهجه تهرانی، چاکنایی است. همچنین سه واکه /ē/ و /ü/ و /ö/ در گویش نیشابوری کاربرد دارند که در فارسی معیار وجود ندارند.

واکه‌ها

گویش نیشابوری دارای ۹ واکه (حرف صدادار یا مصوت) است.

گویش نیشابوری، دارای واکه‌های مرکب (دوگانه) ای است که در فارسی معیار وجود ندارند.

همچنین، تاکنون؛ واج‌گونه(Allophone)هایِ واکه‌ای زیر، در گویش نیشابوری، شناسایی شده‌است:

• [:e] (= واج‌گونه /e/ و گونه کشیده آن؛ نمونه: پیچ ← در گویش نیشابوری: pe:č)
• [:ɑ] (= واج‌گونه /ɑ/ و گونه کشیده آن؛ نمونه: قهر ← در گویش نیشابوری: qɑ:r)
• [:o] (= واج‌گونه /o/ و گونه کشیده آن؛ نمونه: خَن‌پِشو (معنی: انباری) ← در گویش نیشابوری: :xanpešo)
• [ə] (= واج‌گونه /e/ یا /ɑ/ می‌باشد که در «خوشه آغازی کلمه»، به گونه «کسره اضافه» و موارد دیگر، کاربرد دارد؛ نمونه: خادت (معنی: خودت) ← در گویش نیشابوری: xǎdət | نمونه دیگر: زنِ خانه ← در گویش نیشابوری: zanə xɑnɑ)

همخوان‌ها

گویش نیشابوری دارای ۲۲ همخوان (حرف بی‌صدا یا صامت) است.

در این گویش، همخوان /ž/ (ژ) کاربرد ندارد و همه واژه‌هایی که در فارسی معیار دارای این همخوان (چه در اول یا وسط واژه) باشند با همخوان /j/ (ج) تلفظ می‌شوند، مانند: مُژده (možde در فارسی معیار)← ž(mojde در گویش نیشابوری). اما یک استثنا وجود دارد؛ هنگامی که همخوان j (ج) با همخوان v (و) همراه می‌شود ž (ژ) تلفظ می‌شود. مانند: وجدان (vojdǎn در فارسی معیار)←(voždǎn در گویش نیشابوری).

فرایندهای واجی

بررسی و کاوش در ساخت آوایی گویش نیشابوری، نمایان‌گر ویژگی‌ها (دگرگونگی‌ها) یی است. تحولات (دگرگونی‌های) آوایی شناسایی شده در گویش نیشابوری، تا کنون، فرایندهای واجی همچون ابدال (جای‌گزینی)، اضافه (افزایش)، حذف (ستردگی) و قلب (واژگونگی) را در بر می‌گیرد. در ادامه، این فرایندهای آوایی به همراه یادکرد نمونه‌هایی از گویش نیشابور و معادل آن در فارسی معیار، معرفی می‌شود.

جای‌گزینی

ابدال (جای‌گزینی): تبدیل یک واحد زنجیری (واج یا واکه) به واحد زنجیری دیگر است. مانند دگرگونی در واژه‌های برگ [bɑrg] و محکم [mohkɑm] که در برخی گفتارها، تبدیل به بلک [bɑlk] و مخکم [moxkɑm] شده‌است. ویژگی‌هایی که تاکنون در زمینه فرایند واجی ابدال (جایگزینی) در گویش نیشابوری، شناسایی شده، در جدول‌های زیر می‌آید:

افزایش

اضافه (افزایش): افزوده شدن یک واحد زنجیری (واج یا واکه) به زنجیره گفتار است چنان‌که هر گاه در ترکیب آواها با هم، نوعی همنشینی بین واحدهای زبانی به وجود آید که بر پایه طبیعت آوایی زبان، ثقیل یا برخلاف نظام آوایی به‌شمار آید؛ برای رفع این ناهمخوانی و ناهماهنگی، یک واحد زنجیری به زنجیره گفتار، افزوده می‌شود. مانند افزوده شدن واکه [i] در واژه شهریار (ترکیب یافته از شهر + یار)، بدین گونه: [šɑhriyǎr] ← [šɑhryǎr] ویژگی‌هایی که تاکنون در زمینه فرایند واجی اضافه (افزایش) در گویش نیشابوری، شناسایی شده، در جدول‌های زیر می‌آید:

ستردگی

حذف (ستردگی): حذف شدن یک واحد زنجیری (واج یا واکه) از زنجیره گفتار است. چنان‌که هر گاه در ترکیب آواها با هم، نوعی همنشینی بین واحدهای زبانی به وجود آید که بر پایه طبیعت آوایی زبان، ثقیل یا برخلاف نظام آوایی به‌شمار آید؛ برای رفع این ناهمخوانی و ناهماهنگی، یک واحد آوایی از زنجیره گفتار، حذف (سترده) می‌شود. مانند سترده شدن همخوان [t] و [m] در واژه‌های رختکن و چشم، بدین گونه: [rɑxkɑn] ← [rɑxtkɑn](= رَخکَن)، [čɑš] ← [čɑšm] (چَش) ویژگی‌هایی که تاکنون در زمینه فرایند واجی حذف (ستردگی) در گویش نیشابوری، شناسایی شده، در جدول‌های زیر می‌آید:

واژگونگی

قلب (واژگونگی): دو همخوان در ترکیب بر اثر همنشینی، جای خود را با یکدیگر عوض می‌کنند، به گونه‌ای که همخوان نخستین، جای دومین را می‌گیرد و همخوان دومین به جای نخستین می‌نشیند. مانند جابجایی همخوان [b] و [r] در واژه کبریت، بدین گونه: کبریت [kebrit] دگرگون می‌شود به: کربیت [kerbit]. نمونه‌ای از فرایند واجی قلب (ستردگی) در گویش نیشابوری، در جدول زیر می‌آید:

و گاه چند مرحله دگرگونی آوایی و فرایند واجی را مشاهده می‌نماییم به عنوان نمونه: یکی از معانی و مصداق واژه «تلخ» [tɑlx] در گویش نیشابوری «استخر» می‌باشد. استخر [estɑxr?] در فارسی معیار، در پی فرایند واژگونگی (قلب) به [estɑrx?] و در جریان فرایند جای‌گزینی (ابدال) به [estɑlx?] و سرانجام با عملکرد فرایند ستردگی (حذف) به [tɑlx] دگرگون (روان‌سازی) گردیده‌است.

ساختواژه (Morphology)، دانش و فنی است که به بررسی ساختمان درونی واژه‌ها می‌پردازد و تغییرات نظام‌مند در صورت واژه‌ها که سبب تغییر معنی واژه می‌شود را بررسی می‌نماید. در گویش نیشابوری، برخی عناصر ساختواژه‌ای، کاربرد دارد که دارای دگرگونگی‌هایی می‌باشند یا فارسی معیار (امروز) وجود ندارند یا بسیار کم کاربردند. ذاکرالحسینی در پژوهشی، به بازشناسی چند پسوند اسم‌ساز یا صفت‌ساز در گویش نیشابوری پرداخته‌است که عبارتند از:

• ـوک [ök-] (واو مجهول + کاف تازی): پسوند برای اسم‌ها و اصوات؛ صفت نسبی می‌سازد. نمونه: بادوک [bǎdök] به معنی خودپسند و پرافاده؛ گیلوک [gilök] به معنی گل‌آلود؛ ترسنوک [tərsənök] به معنی ترسو.
• له [lɑ-] (لام مفتوح +های غیرِ ملفوظ): پسوند برای اسم‌ها؛ صفت نسبی می‌سازد؛ نمونه: اوله [ɑvla] به معنی آبله و تاول (منسوب به آب)؛ چیکله [čikəla] به معنی قطره (منسوب به چیک: صدای افتادن قطره).
• ـیخ [ix-] (مصوت معلوم یاء + خای معجمه): پسوند برای اسم‌ها؛ به معنای شباهت؛ صفت می‌سازد؛ نمونه: پتّیخ [pəttix] به معنی آشفته، ماننده به «پَت» که در گویش نیشابوری به معنی نخ درهم‌پیچیده و مانند آن است؛ تریخ [tərix] به معنی راست‌ایستاده؛ ماننده به «تیر».
• ـاو [ǎv-] (مصوت الف + واو صامت): پسوند صفات دال بر عیب و نقصان؛ صفت (به معنای شباهت) می‌سازد؛ نمونه: کرّاو [kɑrrǎv] به معنی کَرگونه، مانند کَر؛ لنگاو [langǎv] به معنی لَنگ‌گونه.
• ـنا [nǎ-] (نون + مصوت الف): پسوند برای صفت؛ اسم می‌سازد؛ نمونه: تنگنا [tangənǎ] به معنی جای تنگ؛ سوزنا [sovzənǎ] به معنی سبزه.

گویش نیشابوری، با پیشینه‌ای کهن، که تاریخ این بوم گواه گویای آن است، شمار فراوانی از واژگان اصیل فارسی را در گذر دوران‌ها پاسداری نموده و به روزگار ما آورده بسیاری از واژه‌های گویش نیشابوری را در فرهنگ‌ها و متون کهن پارسی و همچنین ریشه بسیاری را در زبان‌های ایران کهن، توان یافت که از اصالت این گویش، حکایت می‌نماید. در یک بررسی تطبیقی (در راستای کاوش و بازیابی واژگان گویش نیشابوری در زبان پهلوی بر پایه واژه‌های پهلوی یادشده در فرهنگ معین)؛ واژه‌های پهلوی که با همان تلفظ در گویش نیشابوری؛ زنده، رایج و کاربردی می‌باشند، استخراج گردیده‌است. در اینجا چند مورد از این واژه‌ها به عنوان نمونه می‌آید: (انگوشت [ɑngušt])= انگشت (در فارسی امروز)؛ (بُر [bör])= بور، سرخ؛ (بریشته [brištɑh])= برشته، بریان‌شده، بوداده؛ (پوشت [pušt])= پشت؛ (توروش [turuš], [təruš])= ترش؛ (جو [jɑw])= جُو؛ خرُس [xrös])= خروس؛ (دیل [dil])= دل؛ (گُش [göš])= گوش؛ (گوفتن [guftɑn])= گفتن؛ (رختن [rextɑn])= ریختن؛ (گیرد [gird])= گِرد. همچنین چندی از واژه‌های یادشده در متون کهن فارسی که عیناً یا با تفاوت اندکی در گویش نیشابوری نیز رایج است در زیر می‌آید:

• لغت فرس اسدی طوسی: پخچ (پهن شده)، شخ (زمین سخت و محکم)، کروک (مرغ آمادهٔ تولید مثل).
• فرهنگ قواص: سفچه (خربزه نارس)، بلک (برگ)، شمه (چربی شیر).
• ترجمه تفسیر طبری: جمنده (جنبنده)، سولاخ (سوراخ)، مزغ (غورباقه).
• تفسیر ابوبکر عتیق نیشابوری: زور (زبر، بالا)، هنو (هنوز)، سوز (سبز).
• آثار مولوی: دینه (دیروز)، خزینه (خزانه و حمام بدون دوش)، چینه (دانه مرغان).
• ترجمه قرآن قدس: شو (شب)، ور درخت (بر درخت)، و از (باز).
• برهان قاطع: اخکوک (زردآلوی نارس)، گو (گودال)، پوز (لب و دهان).
• کشف‌الاسرار میبدی: اوسانه (افسانه)، دختر اندر (دختر ناتنی)، خنب (خم).
• آثار عطار نیشابوری: برغ (بند جلوی آب، سد)، داو (نوبت بازی)، رخت (جامه و لباس).
• کلیله و دمنه: کت (تخت)، سله (سبد).
• تاریخ بیهقی: دینه (دیروز)، لقوه (لرزش اندام).
• اسرارالتوحید محمد بن منور: خیک (پوست حیوان که در آن ماست و دوغ ریزند)، ورگفتن (گفتن)، بخته (گوسفند نر).

وجود چندین واژه برای افاده یک معنی (یا یک حوزه مرتبط معانی)، یکی دیگر از نمودهای پُرمایگی گنجینه واژگان گویش نیشابوری است. به عنوان نمونه؛ در این گویش برای اراده «قاچ» به معنای یک برش از میوه، به جز «قاچط» و «قاش» که ترکی است، پنج کلمه فارسی هم کاربرد دارد: الیف [ɑlif](=الف؛ برای قاچ باریک)، پله [pəlla] (برای قاچ بزرگ؛ دربرگیرنده نیمی از میوه)، تریشه [trišɑ] (برای قاچ بسیار نازک)، تلواش [tɑlvǎš] (برای مطلق قاچ) و فال [fǎl] (برای مطلق قاچ). نمونه دیگر: برای قسمت‌های مختلف چهره، واژه‌های ویژه‌ای وجود دارد: بوک [buk] (به معنای لپ)، چغند [čəqond] (به معنای فک)، ریک [rik] (به معنای فرجه دهان)، زبک [zəbɑk] (به معنای قسمت داخلی لپ) و لوپ [lup] (لپ).
واژه‌های پرشماری نیز هست که در فرهنگ‌ها و متون نیامده یا در فارسی امروز، متروک گردیده؛ اما در گویش نیشابوری، رایج و پرکاربرد است، چند نمونه از این جمله، در زیر می‌آید:

• آغشگه [ǎqəšgɑ]: پنجره و دریچه کوچک. جزء اول آن «آغش»(=آغوش) است.
• اخاد [ɑxǎd]: همراه با (معیت). جزء دوم این کلمه «خاد» (=خود) و جزء اول آن ممکن است پیشوند نفی باشد.
• الیفچ [ɑlifč?]: نوچ و چسبناک.
• اندر [ɑndɑr]: «ناتنی» (در ترکیب [مانند خُوراندر xowɑr-ɑndɑr به معنی خواهر ناتنی] و غیر ترکیب)
• بیختنه [bextənɑ]: نزدیک. مرکب از بیخ + تن + ه. واژه‌های بیخ [bex] و بیخت [bext] نیز به همین معنی است.
• بنچه [bončɑ]: دسته‌ای از چیزی (مانند دسته‌ای اسکناس).
• پرپری [pərpəri]: پروانه.
• تیار [tiyǎr]: درست و آماده.
• زینه [zinɑ] و پزینه [pɑzinɑ]: پله و پلکان.
• سفچه [səfča]: خربزه نارسیده.
• اشکاف [eškǎf](=شکاف): کمد داخل دیوار (کمد دیواری).
• حج دو دو [hɑj-dɑv-dɑv]: سوسک چالاک و سریع‌السیر.
• دس‌خوشک [das-xušk]: خسیس.
• فغوو [fəqqɑvu]: مارمالاد انگور.
• کلیک [kəlik]: انگشت کوچک. [کلیکی: انگشتر]

گویش نیشابوری، در جایگاه زبان گفتاری باشندگان بومی که یکی از کانون‌های بزرگ فعالیت‌های ادبی زبان و ادب فارسی در خراسان بوده و در روزگار ما، به عنوان مهد علم، اندیشه، ادب و فرهنگ؛ قطب فرهنگی مهم و شهری تأثیرگذار در فرهنگ و ادب ایران‌زمین با سرمایه‌های سترگ فرهنگی؛ چشمه‌گاه پُرمایه دستان‌ها، پندها، ضرب‌المثل‌ها، اصطلاحات، کنایات، استعارات و تشبیهاتی است که از دیدگاه بلاغت، ارزشمند و شایان؛ و پاسدارنده فرهنگ عامه و ادبیات شفاهی نیشابور خراسان که پاره‌ای از سپهر فرهنگی و ادبی ایران بزرگ است، می‌باشد. در زیر نمونه‌های از داشته‌های گویش نیشابوری در این زمینه می‌آید:

• از گُلو هَم بِدَر رَفتَن (از گلوی هم بیرون آمدن): با هم کنار آمدن و از عهده هم برآمدن.
• خاو [گِرَوْ] نِکیدَن (خواب گرو نکردن): کنایه از اعتماد نکردن.
• پوشت چشم تنوک کیدن (= پشت چشم تنک کردن): کنایه از ناز و غمزه چشم به هنگام فخر فروشی و به خود بالیدن.
• بند تُمبون کُتا (=بند تنبان کوتاه): آدم بی‌ظرفیت، تنگ‌ظرف.
• چُوْلَه‌غْزَکْ (=مترسک): شخص لاغر و ضعیف.
• از اگر کینْگَر به عمل میَه (= از اگر کنگر به عمل می‌آید): نزدیک به مثل مشهور «در اگر، نتوان نشست».
• دست شیگیستَه کار مَنَه، دیل شیگیسته نِه: دست شکسته کار می‌کند اما دل شکسته کار نمی‌کند.
• دِ پای کوه بِیْشینی، کوه تُمُم مَرَه (= به پای کوه بنشینی، کوه تمام می‌شود): کارهای بزرگ و مهم، با صبر و مداومت به انجام می‌رسند.
• جینس خُب مشتریشَه جِغْ مَنَه (= جنس خوب، مشتری‌اش را صدا می‌زند): کالای خوب، نیازی به تبلیغ و تعریف ندارد.
• مَدبَخ کی چرب بَشَه، کِیوَنی جلته (= مطبخ که چرب باشد، خدمتکار چابک است): وقتی پول داشته باشی، خدمتکاران و دوستان، مطیع تو خواهند بود.
• آو دَ خَنَه گیلوکَه، دختر هَمسَیَه خیلوکَه [یا فیشوکه] (= آب در خانه گل آلود است، دختر همسایه آب بینی اش سرازیر): کنایه از اینکه وقتی آشنا هست، چرا غریبه.
• دِ خَنَه نِدَروم ایشکینَه، گوزوم چُنار رَ می‌شْکینَه(= در خانه اشکنه (نوعی غذای محلی) ندارد، ولی باد معده‌اش چنار را می‌شکند): کنایه از اینکه چیزی برای گفتن ندارد ولی ادعایش زیاد است.

در نگاهی هماییک؛ گویش نیشابوری را -به عنوان یکی از گویش‌های زبان فارسی- گونه زبانی ارزشمند برای فراهم نمودن بخشی از نیازمندی‌های بنیادی زبان و ادبیات فارسی دانسته‌اند و برای این گویش، ویژگی‌هایی را برشمرده‌اند که عبارتند از:

• پاسداری و نگهداری از فراگویی‌ها (تلفّظ‌ها) ی درست و کهن، همچون: مراعات دقیق «واو معلوم و مجهول» و «یاء معلوم و مجهول». مثال: شیر [šir] (مایع نوشیدنی) و شیر [šěr] (حیوان درنده). یاء مجهول در کشورهای فارسی‌زبان تاجیکستان و افغانستان، رایج است.
• پاسداری و نگهداری از عناصر دستوری فراموش شده در زبان فارسی، همچون: «ـوک» (پسوند نسبت). مثال: گیلوک (= گل‌آلود)، چپوک (= چپ‌دست)، اخموک (اخمو).
• پاسداری و نگهداری واژه‌هایی که در فارسی امروز، رایج نیست اما در فرهنگ‌های فارسی ضبط شده. مانند: سربَرغ (= بندی که آب در آن جمع می‌شود)، بترونجین (= گرفتگی عضلات)، بَختَه (= گوسفند نر).
• پاسداری واژه‌هایی که امروزه رایج نیست اما در متون کهن پارسی به کار رفته‌است. مانند: اَندَر (= ناتنی) و مادر اندر (= مادر ناتنی) که در متون به صورت «مایندر» به کار رفته‌است؛ ایکّه و ییکّه (= تنها) که در متون به صورت «یکّه» آمده‌است.
• پاسداری از واژه‌هایی که امروزه رایج نیست اما آشکار است که در زبان‌های ایرانی کهن –به ویژه زبان پهلوی- وجود داشته. مانند: زنگیچه zang-i-ča(= آرنج دست) که در پهلوی، جزء اول آن به صورت zang (= قوزک، مچ پا) آمده‌است.
• پاسداری واژه‌هایی که امروز، از میان رفته و پیشینهٔ آن‌ها شناخته نیست، اما گویا در زبان‌های کهن ایرانی ریشه داشته‌است. شناسایی این گروه از واژه‌ها، کاری بسیار دشوار است و محتمل است که واژه‌های الیفچ (= نوچ)، بیجه (= تمامی باقی‌ماندهٔ چیزی) و پَت (گره خورده و درهم‌پیچیده) از این گروه باشند.
• حفظ واژه‌هایی که امروزه رایج نیست اما ساخت و معنای آن‌ها معلوم است. مانند: بخ‌تره (= جالیز) مرکب از بیخ + تره، پرپری (= پروانه) مرکب از پر+پر+ی، پیناو (= آبی که در پایین‌تر از زمین قرار گرفته باشد) مرکب از پایین + آب.
• پاسداری واژه‌هایی که امروزه معنای کهن آن‌ها رایج نیست. مانند: اَموختَه (= دست‌آموز)، بُن (= نشستن‌گاه)، بود (= کامل).

گویش نیشابوریان در دوران حیات پر طول و دراز خود، محمل تولید آثار پرشماری بوده‌است که برخی از آنها به‌طور کامل به گویش نیشابوری نوشته یا تولید شده‌اند و در بعضی دیگر، نشانه‌ها یا کاربردهایی از گویش نیشابوری دیده می‌شود. در این بخش به معرفی آثار گویش نیشابوری پرداخته می‌شود:

• در جُنگِ خطی متعلق به کتابخانه آیت‌الله مرعشی، دوبیتی‌ای از «بلسان نیشابوری» مربوط به پیش از سال ۶۵۱ هجری در دست است که ایرج افشار، ضمن تقدیم به محمدرضا شفیعی کدکنی، آن را در ویژه‌نامه «گویش‌شناسی» نامه فرهنگستان به چاپ رسانیده‌است.
• قطعه‌شعری به گویش نیشابوری سده سیزدهم هجری از میرزاخان بدیعی نیشابوری در دست است که با این ابیات آغاز می‌شود:

• بخش هفتم کتاب «نیشابور؛ شهر فیروزه» فریدون گرایلی به نهادهای مردمی و فرهنگ عامیانه نیشابور پرداخته‌است. گرایلی در گفتار پایانی این بخش کوشش نموده مجموعه‌ای نمونه‌وار از لغات نیشابوری را به دست دهد و آرزو نموده‌است که با جمع‌آوری واژه‌های نشابوری، «فرهنگ مستقلی در این باره تدوین شود.»
• «از دیار نشابور» سروده‌های نشابوری اباصلت عبدی (زاده ۱۳۳۴ در نیشابور) است که به کوشش خانه فرهنگ شهرستان نیشابور در بهار سال ۱۳۷۰ منتشر شده‌است. عبدی در دیباچه این اثر، به بهره‌گیری از لغات، اصطلاحات، ضرب‌المثل‌ها، آداب و رسوم محلی نیشابور، در قالب اشعار طنز، اشاره نموده‌است. این کتاب؛ افزون بر ۵۰ سروده شاعر، واژه‌نامه‌ای مشتمل بر واژه‌ها و اصطلاحات خاص نیشابوری بکار رفته در متن اثر را نیز در بر می‌گیرد.
• «نیوشه: فرهنگوارهٔ ضرب‌المثل‌های نیشابوری» مجموعه‌ای است مشتمل بر هزار و پانصد ضرب‌المثل نشابوری همراه با برگردان به فارسی، آوانویسی و شواهد شعری است که به ترتیب حروف‌الفبای کلمه آغازین هر مثل مرتب شده‌اند.
• «دیل و دیلبَر» دفتر شعر عباسعلی حشمتی (زاده ۱۳۳۰ روستای حصار در جنوب شهر نیشابور)؛ مشتمل بر ۱۸۸ دوبیتی و ۲۷ قطعه شعر بلند نشابوری است که نخستین بار سال ۱۳۸۶ به چاپ رسید.

• زبان فارسی
• فارسی دری
• زبان پارسی میانه
• گویش‌شناسی
• فولکلور
• نیشابور

• افشار، ایرج (اردیبهشت ۱۳۸۳). «چند سروده طبری، نیسابوری و بهلوی». گویش‌شناسی (جلد اول، شماره ۲).
• ایبنا (۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۵). «نیشابور شهری شناسنامه‌دار است». وبگاه خبرگزاری کتاب ایران. خبرگزاری کتاب ایران -ایبنا. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۷.
• ایرنا (۹ اردیبهشت ۱۳۹۵). «نقش نیشابور در توسعه خراسان رضوی برجسته است». وبگاه خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران. خبرگزاری جمهوری اسلامی -ایرنا. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۷.
• پارسی‌نژاد، ایرج (زمستان ۱۳۸۳). «منطق‌الطیر عطّار». ایران‌نامه (۸۴).
• جوادی، حسین (بهمن و اسفند ۱۳۷۴). «شعر عطار با گویش نیشابوری». کیهان فرهنگی (۱۲۵).
• خبرگزاری فارس (۱۶ آبان ۱۳۹۵). «نیشابور نگین درخشان فرهنگ و ادب ایران‌زمین است». وبگاه خبرگزاری فارس. خبرگزاری فارس. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۷.
• خسروی، محمدرضا (۱۳۶۶). جغرافیای تاریخی ولایت زاوه. مشهد: آستان قدس رضوی.
• ذاکرالحسینی، محسن (فروردین – آبان ۱۳۸۵). «در حواشی اسرارالتوحید». معارف (۶۴–۶۵).
• ذاکرالحسینی، محسن (مردادماه ۱۳۸۲). «ارزش گویش نیشابوری». ماهنامه جاده ابریشم (۵۷).
• ذاکرالحسینی، محسن (بی‌تا). «گویش نیشابوری». پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران- چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۵.
• روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی (۷ خرداد ۱۳۹۲). «برگزاری نخستین همایش ارزش و جایگاه گویش نیشابوری». پورتال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی- اداره کل استان خراسان رضوی. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۵.
• زمردیان، رضا (۱۳۷۹). راهنمای گردآوری و توصیف گویشها. مشهد: دانشگاه فردوسی.
• شریفی کوشه، محمود (۱۳۸۹). بررسی گویش مردم کدکن. دانشگاه تربیت معلم.
• شفاعی، آرش (۲۵ فروردین ۱۳۸۸). «نگاهی به آثار عطار با توجه به تصحیح‌های تازه از آثارش؛ دو مرد از یک شهر». وبگاه روزنامه جام جم. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۵.
• صادقی، محمد (۱۳۸۴). نیوشه؛ فرهنگواره ضرب‌المثل‌های نیشابوری. مشهد: نوای غزل.
• عبدی، اباصلت (۱۳۷۰). از دیار نشابور. نیشابور: اخانه فرهنگ شهرستان نیشابور.
• کلباسی، ایران (بهار ۱۳۹۱). «بررسی نظام آوایی گویش نیشابوری». فصلنامه ادبیات و زبان‌های محلی ایران‌زمین (۱).
• کلباسی، ایران (۱۳۸۸). فرهنگ توصیفی گونه‌های زبانی ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
• گرایلی، فریدون (۱۳۷۷). مشاهیر نیشابور شهر قلمدان‌های مرصّع. نیشابور: انتشارات سعیدی‌منش.
• گرایلی، فریدون (۱۳۷۴). نیشابور؛ شهر فیروزه. تهران: خاوران.
• معاونت سیاسی و امنیتی استان خراسان رضوی (۳۰ بهمن ۱۳۹۵). «نیشابور شهری با سرمایه‌های اجتماعی بالاست». وبگاه روستاهای ایران. پورتال استانداری خراسان رضوی. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۵.
• مقدسی، ابوعبدالله محمد بن احمد (۱۳۶۱). احسن التقاسیم فی معرفه الاقالیم. ترجمهٔ علینقی منزوی. تهران: شرکت مؤلفان و مترجمان ایران.
• نجفیان، آرزو (۱۳۹۳). زبان‌ها و گویش‌های خراسان. تهران: کتاب مرجع.
• نوروز، مهدی. «گویش نیشابوری». ماهنامه جاده ابریشم (۱۴).
• وبگاه روستاهای ایران (فروردین ۱۳۷۸). «نگاهی به گویش محلی بخش کوهسرخ و روستای طرق». وبگاه روستاهای ایران. دریافت‌شده در ١٣٩۵/۱۲/۵.