لایه پیوند

خصوصیات استانداردهای LAN نظیر اترنت و IEEE 802 برای واژگان تخصصی خود به جای استفاده از مدل مرجع TCP/IP از مدل هفت لایه OSI بهره می‌برند. مدل TCP/IP معمولاً خصوصیات فیزیکی را در نظر نمی‌گیرد و به جای آن یک زیرساختار شبکه فعال و کارآمدی که بتواند فریم‌های در سطح رسانه را به رابط ارائه دهد را مورد استفاده قرار می‌دهند. بنابراین، RFC 1122 و RFC 1123، که تعریف TCP/IP را در بر دارند، در مورد مسائل فیزیکی و انتقال داده فیزیکی بحث نکرده و هیچ استانداردی را برای آن موضوعات تعیین نمی‌کنند. در عوض به‌طور گسترده‌ای آن‌ها را در اجزای لایه پیوند دخیل می‌کند. برخی از مؤلفین کتاب‌های فنی از این تفسیر تبعیت می‌کنند که انتقال داده فیزیکی می‌بایست بخشی از لایه پیوند باشند. برخی دیگر نیز عقیده دارند استانداردهای انتقال داده فیزیکی در قالب پروتکل‌های ارتباطی نگنجیده و بخشی از مدل TCP/IP نیستند. این دسته از مؤلفین یک لایه سخت‌افزار یا لایه فیزیکی را در زیر لایه پیوند در نظر می‌گیرند و بسیاری از آنان نیز واژه لایه پیوند داده را به جای واژه لایه پیوند به کار می‌برند. در مدل پیش از TCP/IP یعنی مدل مرجع آرپانت (RFC 908, 1982) موضوعات مرتبط با لایه پیوند با عناوینی ضعیف همچون، لایه دسترسی به شبکه، پروتکل دسترسی به شبکه و نیز لایه شبکه خوانده می‌شدند، در حالیکه لایه بالاتر لایه شبکه‌شبکه‌ها نامیده می‌شد. در برخی از کتاب‌های فنی جدید، لایه واسط شبکه، لایه میزبان-به-شبکه و لایه دسترسی به شبکه گاهی اوقات مترادف لایه پیوند یا لایه پیوند داده در نظر گرفته می‌شوند و اغلب لایه فیزیکی را نیز در بر می‌گیرند.

پروتکل‌های اصلی این لایه که توسط نیروی ضربت مهندسی اینترنت یا Internet Engineering Task Force) IETF) تعیین شده‌اند عبارتند از: پروتکل تفکیک آدرس یا Address Resolution Protocol) ARP)، پروتکل تفکیک آدرس معکوس یا Reverse Address Resolution Protocol) RARP) و پروتکل کشف همسایه یا Neighbor Discovery Protocol) NDP) که پروتکلی مشابه ARP در پروتکل اینترنت نسخه 6 است. از زمانیکه IPv6 ابداع شد، پروتکل Open Shortcut Path First) OSPF) را نیز می‌توان در لایه پیوند در نظر گرفت، با این وجود نسخه IPv4 این پروتکل در لایه اینترنت عمل می‌کند.

پروتکل سیستم میانی به سیستم میانی یا RFC 1142) IS-IS) پروتکل مسیریابی حالت لینک دیگری است که با در نظرگرفتن مدل TCP/IP می‌توان آنرا در این لایه قرار داد هر چند این پروتکل در داخل مدل مرجع OSI توسعه داده شده بود (در لایه 3 عمل می‌کرد). این پروتکل یک پروتکل استاندارد اینترنتی نیست.

لایه پیوند همچنین شامل تمام متدهای واسط مختص به سخت افزار است. از آن جمله می‌توان به اترنت و دیگر طرح‌های کپسوله‌سازی IEEE 802 اشاره نمود.

لایه پیوند در مدل TCP/IP اغلب به‌طور مستقیم با لایه پیوند داده و لایه فیزیکی در مدل مرجع اتصال داخلی سیستم‌های باز یا OSI مورد مقایسه قرار می‌گیرد. اگرچه این دو لایه مشترکاتی با هم دارند و موضوعاتی را هم‌پوشانی می‌کنند٬ اما متدهای دسته‌بندی متفاوتی را به نمایش می‌گذارند. لایه پیوند در مدل TCP/IP هنوز هم در حوزه اجرایی گسترده تر می‌باشد اما در زمینه قوانین واصول استاندارد کلاس بندی دارای نواقص متعددی است این مشکل زمانی نمایان می‌شود که پروتکل‌های خاصی نظیر پروتکل تفکیک آدرس یا ARP، که در مدل TCP/IP در لایه پیوند است، در مدل مرجع OSI در جایی بین لایه پیوند داده و لایه شبکه قرار می‌گیرد. در کل باید از مقایسه دقیق این دو مدل دوری جست. بحث لایه بندی در مدل TCP/IP از یک معیار طراحی اصولی پیروی نمی‌کند و معمولاً آنرا خطرناک و نادرست می‌دانند. (RFC 3439)

واژه دیگری که بعضی اوقات ممکن است به آن بر بخوریم، "لایه دسترسی شبکه"، است که سعی دارد این موضوع را نمایان کند که این لایه ارتباط نزدیکی با شبکه فیزیکی دارد. با این وجود، این نوع کاربرد اشتباه و غیر استاندارد است، زیرا لایه پیوند محتوی متدها و عملیاتی است که از سطح صرفاً دسترسی به شبکه بسیار فراتر است. برای مثال، پروتکل‌های عمده لایه پیوند برای بررسی توپولوژی شبکه محلی، یافتن روترها و میزبان‌های همسایه به کار می‌رود، عملیاتی که فراتر از دسترسی به شبکه می‌باشد.

لایه پیوند عملیات زیر را ارائه می‌دهد:

• روش‌های شبکه‌بندی پیوندهای منطقی
  • کپسوله‌سازی بسته‌های IP در داخل فریم‌ها
  • همزمان‌سازی فریم
  • شناساسی خطا از طریق حذف بسته‌های دارای خطا (در شبکه‌های LAN و کابل‌های نوری نقطه به نقطه)
  • زیرلایه کنترل منطقی پیوند یا Logical Link Control) LLC): (در پروتکل‌های جدید و بی سیم مورد استفاده قرار می‌گیرد.)
    • شناسایی خطا و درخواست تکرار خودکار بسته‌های خطادار برای ارتباط گره به گره
    • کنترل جریان گره به گره
    • تصحیح خطای رو به جلو (هرچند این سرویس در لایه فیزیکی کاربرد دارد)
  • زیرلایه کنترل دسترسی رسانه یا Media Access Control) MAC)
    • پروتکل‌های با دسترسی چندگانه، برای مثال با قابلیت شناسایی یا جلوگیری از تصادم
    • آدرس‌دهی فیزیکی (MAC Addressing)
    • سوئیچینگ LAN (سوئیچینگ بسته) شامل فیلترینگ MAC و پروتکل درخت پوشا
    • سوئیچینگ ذخیره و هدایت
    • صف بندی بسته‌های اطلاعاتی یا الگوریتم‌های زمانبندی
  • پروتکل‌های کمکی در بسته‌های IP کپسوله نمی‌شوند:
    • برخی از پروتکل‌های مسیریابی
    • پروتکل‌های تفکیک آدرس‌های IP به/از آدرس‌های فیزیکی
• موضوعات شبکه بندی فیزیکی:
  • تحویل بیت به بیت یا سمبل به سمبل
  • نرخ بیت خالص
  • مدولاسیون دیجیتال
  • کدگذاری خط
  • قابلیت شنود سیگنال حامل (Carrier Sense) و شناسایی تصادم توسط برخی از پروتکل‌های دسترسی چندگانه سطح 2 انجام می پذیرد.
  • مدارگزینی (Circuit Switching)
  • تسهیم‌سازی (Multiplexing)
  • تصحیح خطای رو به جلو، برگ برگ کردن بیت و دیگر کدگذاری‌های کانال
  • ارتباطات سریال و موازی
  • همزمان‌سازی بیتی

دیگر لایه‌هایی که در مدل OSI تعریف شده‌اند و ممکن است به این لایه مربوط باشند:

• لایه شبکه

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Link Layer». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۱.