قزل‌دیزج
قزل‌دیزج یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی ایران است که در دهستان آجی‌چای بخش مرکزی شهرستان تبریز واقع شده‌است.
روستای قزل دیزج تبریز | |
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | آذربایجان شرقی |
| شهرستان | تبریز |
| بخش | بخش مرکزی شهرستان تبریز |
| دهستان | آجی چای |
| نام محلی | قیزیل دیزه |
| نام‌های قدیمی | قزل کند |
| ۳۸°۰۴′۲۹″شمالی ۴۵°۵۹′۲۷″شرقی / ۳۸٫۰۷۴۷۶۳۵۸۸۳۴۰۸۶۵°شمالی ۴۵٫۹۹۰۹۵۸۲۲۰۳۶۳۴۹°شرقی | |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۵۸۰ نفر (سرشماری ۹۵) |
| رشد جمعیت | ۰٫۴٪+ (۵سال) |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۳۲۰ متر |
| اطلاعات روستایی | |
| کد آماری | ۰۲۹۴۱۴ |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۴۱ |
| موقعیت در نقشه گوگل | |
جمعیت
بر اساس نتایج سرشماری سال ۱۳۹۵ منتشر شده در سایت مرکز آمار ایران جمعیت قزل‌دیزج ۱۵۸۰ نفر بوده که از آن تعداد ۸۲۰ نفر مرد و ۷۶۰ نفر زن می‌باشد و تعداد ۳۶۵ خانوار در روستای قزل‌دیزج زندگی می‌کنند.
این آمار طبق نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰ شامل ۱۵۷۴ نفر جمعیت و تعداد ۳۹۸ خانوار بود.
این روستا طبق نتایج سرشماری سال ۱۳۸۵ دارای ۱۳۳۳ نفر جمعیت بود.
| جمعیت تاریخی | ||
|---|---|---|
| سال | جمعیت | ±% |
| ۱۳۸۵ | ۱٬۳۳۳ | — |
| ۱۳۹۰ | ۱٬۵۷۴ | ۱۸٫۱٪+ |
| ۱۳۹۵ | ۱٬۵۸۰ | ۰٫۴٪+ |
موقعیت جغرافیایی
روستای قزل‌دیزج در ۳۸ درجه و ۴ دقیقه عرض شمالی و ۴۵ درجه و ۵۹ دقیقه طول شرقی و در ارتفاع ۱۳۲۰ متری از سطح دریا واقع شده‌است. این روستا در سمت غرب تبریز و وابسته به بخش مرکزی شهرستان تبریز بوده و از طریق جاده مایان حدوداً ۳۴ کیلومتر با شهر تبریز فاصله دارد. روستای مایان سفلی در جوار شرقی روستای قزل‌دیزج قرار دارد.
رویداد تاریخی
تقی رفعت که مدیر روزنامه تجدد و نشریه آزادیستان و از پیشگامان شعر نو در ایران بوده و از همراهان شیخ محمد خیابانی بود، در سال ۱۲۹۹ خورشیدی یک روز پس از شکست قیام تبریز و کشته شدن شیخ محمد خیابانی در قریهٔ قزل دیزج (نزدیک شهر تبریز) در سن سی و یک سالگی با شنیدن خبر قتل شیخ انتحار کرد.
منابع
- ↑ سایت مرکز آمار ایران: نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵
- ↑ سایت مرکز آمار ایران: نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰
- ↑ سایت مرکز آمار ایران: نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵
- ↑ محمدعلی صفوت (۱۳۲۸) داستان دوستان یا تذکرهٔ ادبا و شعرای آذربایجان، قم، چاپخانهٔ قم. ص ۸۳