قایم‌باشک

در آغاز، یکی از بازیکن‌ها، با قرعه‌کشی، انتخاب می‌شود. سپس او چشم‌هایش را می‌بندد و تا یک شماره (مانند صد یا پنجاه) می‌شمارد، که به این کار می‌گویند «چشم گذاشتن». در این میان، بازیکن‌های دیگر خود را پنهان می‌کنند تا او نتواند آن‌ها را ببیند. پس از پایان شمارش، کسی که چشم گذاشته به دنبال دیگر بازیکن‌ها می‌رود تا آن‌ها را پیدا کند.

اگر بازیکنی را بیابد، باید نام و پنهان‌گاه او را بلند بگوید تا آن بازیکن از پنهان‌گاهش بیرون بیاید. اگر نام و پنهان‌گاه درستی گفته شده باشد، چشم‌گذارنده باید خود را، پیش از بازیکن نامبرده، به جایگاه چشم‌گذاری برساند و بلند بگوید «سُک‌سُک» تا آن بازیکن را ببازاند. بازیکن نامبرده می‌تواند، زودتر از چشم‌گذارنده، خود را به جایگاه چشم‌گذاری برساند و با گفتن «سُک‌سُک، همه آزاد»، از باختن خود و بازیکن‌های نامبرده و بازندهٔ پیش از خود جلوگیری کند. اگر نام یا پنهان‌گاه نامبرده، نادرست باشد، بازیکن نامبرده نباید از پنهان‌گاهش بیرون بیاید و می‌تواند دنبالهٔ بازی را انجام دهد.

سرانجامِ بازی می‌تواند به دو گونه باشد. یک آن که چشم‌گذارنده بتواند همه را بیابد؛ که سپس نخستین بازیکنِ باخته، یا نخستین کسی که «آزاد» نشده‌است، چشم‌گذارندهٔ دورِ دیگرِ بازی می‌شود. دیگر آن که آخرین بازیکنِ پیدا نشده بتواند با رسیدن به جایگاه چشم‌گذاری (پیش از چشم‌گذارنده) و گفتنِ «سُک‌سُک، همه آزاد»، همه را آزاد کند؛ که سپس چشم‌گذارندهِ همان دور، چشم‌گذارندهِ دورِ دیگر نیز می‌شود.

• «آشنایی با بازی‌های سنتی و محلی». همشهری آنلاین. ۱۰ دی ۱۳۹۱.