فرود

به خلبان‌ها الگوی استانداردی برای ادامهٔ پرواز تا زمانی که مجوز فرود جدید صادر شود داده می‌شود که به آن الگوی انتظار فرود می‌گویند. در حالت انتظار، خلبان در صورت لزوم، نقطه‌ای مشخص و ثابت و قابل‌رؤیت را در نظر گرفته و بر فراز آن گردش می‌کند تا برای فرود آماده شود، این نقطه را نقطهٔ انتظار می‌گویند. هواپیماها پس از مرحله انتظار فرود وارد مرحله‌ای به نام تَقَرُّب می‌شوند که مرحله نزدیک شدن به باند و آماده شدن هواپیما برای فرود است. ترتیبی که بر طبق آن هواگَردها برای نشست در فرودگاه اجازهٔ تقرب دریافت می‌کنند «نوبت تقرب» نام دارد. تقربی که به هر دلیل، نظیر کم بودن دید یا سرعت زیاد هواگَرد یا اشغال بودن باند، به فرود هواگَرد منجر نشود «تقرب ناتمام» گفته می‌شود.

پس از تقرب سیستمی به نام سامانهٔ فرود با دستگاه کمک می‌کند تا خلبان با استفاده از آن هواپیما را در امتداد باند قرار دهد و با زاویهٔ فرود مشخصی ارتفاع آن را به سمت باند کم کند. در این مرحله چراغ‌های فرود کاملاً روشن هستند و خدمهٔ ناوگان هوایی که مسئولیت آماده‌سازی تجهیزات فرود و متوقف ساختن هواپیما و راهنمایی آن به محل توقف را به عهده دارند و خدمهٔ فرود نامیده می‌شوند در آماده‌باش کامل به‌سر می‌برند.

آنتن‌ها و نورهایی که موقعیت‌نما نام دارند بر روی باند به مسیریابی خلبان کمک می‌کنند. بر روی باند، ردیفی از چراغ‌ها کار گذاشته شده‌است که تقرب چشمی را برای خلبان امکان‌پذیر می‌سازد و اصطلاحاً «شیب‌نمای تقرب چشمی» یا چراغ‌های واسی نامیده می‌شوند. ردیفی دیگر از چراغ‌های راهنمای روی باند نیز کار گذاشته شده‌اند که که تقرب دقیق را برای خلبان امکان‌پذیر می‌سازد. این ردیف چراغ را «مسیرنمای تقرب دقیق» یا چراغ‌های پاپی می‌گویند.

خلبان پیش از فرود مجموعه مربوط به چرخ‌های هواپیما که ارابهٔ فرود یا فرودافزار نامیده می‌شود را باز می‌کند. خلبان پیش از تماس با زمین دماغهٔ هواپیما را بالا می‌آورد که با این کار و برخورد چرخ‌های عقب به زمین، پاشنه‌نشینی انجام می‌شود. در باندهای کوتاه فرود هم‌چون سطح ناوهای هواپیمابر کابل مخصوصی که برای کاهش سرعت هواپیما در هنگام نشستن در عرض باند، در مسیر فرود هواپیما، نصب می‌شود که «کابل بازدار هواپیما» نام دارد. در برخی موارد ممکن است شرایط دید طبیعی نامساعد بر روی باند پرواز وجود داشته باشد که در این حالت از «دستگاه خودنشست» که دستگاه هدایت پرواز خودکاری است که قادر است هواپیما را بدون دخالت خلبان بنشاند استفاده می‌شود.

اگر فرود به درستی انجام نشود هواپیما ممکن است دچار سینه‌نشینی، تخت‌نشینی یا کوب‌نشست بشود.

پس از فرود سالم، هواپیما بر روی باند با حرکت آرام به سوی توقفگاه می‌رود که این عمل را خزش می‌گویند. برای هدایت هواگرد در نقطهٔ خاصی از توقفگاه یا خط پرواز فردی با عنوان «راهبر زمینی» بر روی باند حضور دارد که علائمی را با حرکات دست و برای راهنمایی خلبان نشان می‌دهد.

فرود خودکار یا ILS یک سامانه تقرب زمینی می‌باشد که هواپیما را در ناحیه تقرب و فرود به صورت دقیق هدایت می‌نماید. ILS دقت بیشتری نسبت به VOR,NDB,DVOR دارد و مزیتی که دارد این است که به خلبان اجازه می‌دهد در شرایط نامطلوب بهترین فرود را داشته باشد.

• برخاست
• آب‌فرود

• مجموعهٔ واژه‌های مصوّب فرهنگستان زبان فارسی تا پایان سال ۱۳۸۹.

دانشنامه رشد.