فرماندهی هوایی تاکتیکی

جنگ جهانی دوم کارآیی توان هوایی تاکتیکی را در پشتیبانی نیروهای زمینی آشکار ساخت، ولی در اواخر سال ۱۹۵۴ بسیاری از نیروهای نظامی به سرعت از خدمت خارج شدند و ناوگان هوایی بسیار بزرگی که آلمان را به زانو درآورده بود از نظر اندازه بسیار کوچک شد. ستاد کل نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده بودجه کمی در اختیار داشت و بیشتر پرسنل زمان جنگ آن به زندگی غیرنظامی خود بازگشته بودند. بسیاری از هواپیماهای آن به انبار یا به گورستان اوراقی‌ها فرستاده شدند گرچه تنش فزاینده با اتحاد شوروی نشان می‌داد که هنوز وجود نیروهای نظامی لازم است. پرسش اصلی این بود که این نیروهای نظامی باید تا چه اندازه و از چه نوعی باشند.

تجدید سازمان عمدهٔ نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا در اوائل سال ۱۹۴۶ انجام شد. به عنوان بخشی از این تجدید سازمان سه بخش فرماندهی اصلی در خاک اصلی ایالات متحده آمریکا تشکیل شد: فرماندهی هوایی استراتژیک، فرماندهی هوایی تاکتیکی و فرماندهی دفاع هوایی. به هر کدام از این سه بخش مسئولیت ویژه‌ای داده شد تا با به کارگیری امکانات تجویز شده ماموریت‌های محولهٔ خود را به انجام برسانند. مسئولیت فرماندهی هوایی تاکتیکی فرماندهی، سازماندهی، تجهیز، آموزش و ادارهٔ نیروهای مامور یا وابسته بود.

فرماندهی هوایی تاکتیکی در زمان خود پرسنل، مواد یا هواگردها را در آسیا، آفریقا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، اروپا و استرالیا برای پشتیبانی از ماموریت‌های تجویزشده مستقر می‌کرد.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tactical Air Command». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.