عدسی باریک

فاصله کانونی، f، یک عدسی در هوا توسط معادله سازندهٔ عدسی ارائه می‌شود:

${\displaystyle {\frac {1}{f}}=(n-1)\left[{\frac {1}{R_{1}}}-{\frac {1}{R_{2}}}+{\frac {(n-1)d}{nR_{1}R_{2}}}\right],}$

که در آن n ضریب شکست مواد لنز است، و R₁ و R₂ شعاع انحنای دو سطح هستند. برای یک عدسی باریک، d بسیار کوچک‌تر از یکی از شعاع انحنای (یا R₁ یا R₂₎ است_. در این شرایط، آخرین جمله معادله سازنده‌عدسی قابل اغماض می‌شود و می‌توان فاصله کانونی عدسی باریک در هوا را با

${\displaystyle {\frac {1}{f}}\approx \left(n-1\right)\left[{\frac {1}{R_{1}}}-{\frac {1}{R_{2}}}\right].}$

در اینجا R₁ در صورت کوژ بودن سطح اول مثبت و در صورت کاو بودن منفی در نظر گرفته می‌شود. علائم برای سطح پشتی لنز معکوس می‌شوند: R₂ در صورت کاو بودن مثبت است و در صورت کوژ بودن منفی است. این یک قرارداد علامت دلخواه است. برخی از نویسندگان علائم مختلفی را برای شعاع انتخاب می‌کنند که این امر معادله فاصله کانونی را تغییر می‌دهد.

در نورشناسی موج اسکالر، عدسی بخشی است که فاز جبهه-موج را تغییر می‌دهد. از نظر ریاضی این را می‌توان یک ضرب جبهه-موج با تابع زیر دانست:

${\displaystyle \exp \left({\frac {2\pi i}{\lambda }}{\frac {r^{2}}{2f}}\right)}$

.