شوشترنو

شوشترنو در مساحت ۲۷۰ هکتار و با ظرفیت ۳۱ هزار نفر (ظرفیت فاز یک، ۴ هزار نفر) طراحی و در ۵ فاز ساخته شد. از مشخصات تکنیکی بناها، دیوارهای آجری باربر، شناژ بتنی، سقفی از شبکه تیرهای فولادی، اندود گچی دیوارهای داخلی اتاقها و دیوار آجری آشپزخانه ها را می توان برشمرد. این طرح برنده جایزه معماری آقاخان در سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) شد. بافت تاریخی فرهنگی شهرک شوشترنو در اردیبهشت‌ماه ۹۹ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد. مجله‌ی ایتالیایی لوتوس در بررسی شهرک شوشتر نو می­نویسد: «این تصویری است از یک شهر ایرانی که هم کهن است و هم نوین، هم برخوردار از فرهنگ بومی و محلی‌ست و هم فرهنگ جهانی» و در جای دیگر می‌نویسد: « اگرچه طرح شهرک شوشتر نو ملهم از امکانات و افکار مدرن است، اما گویا به گذشته و سنت محلی تعلق دارد و زمان ساخت آن مشخص نیست.»

شهرک شوشترنو در سال 1365 جایزه‌ی معماری بنیاد آقاخان را دریافت کرد و در نمایشگاه دوسالانه‌ی ونیز و سپس در پاریس به نمایش گذاشته شد. طرح شهرک در اغلب نشریات معماری جهان به چاپ رسید. همچنین این پروژه‌ی در سال ۲۰۰۰ میلادی در نمایشگاههای معماری و شهرسازی شاخص قرن به نمایش درآمد و این نمایش در سال­های بعد در کشورهای آلمان و ژاپن هم برگزار شد. از مشخصه‌های معماری کامران دیبا که در این مجموعه به‌خوبی دیده می‌شود، بهره‌گیری از الگوهای معماری ایرانی به شیوه‌ای اصیل و منحصربه‌فرد است. دیبا در کارهای خود بیشتر، از اصول سازماندهی و گونه‌شناسی فضای سنتی استفاده می­کند و از عناصر و تزئینات نمادین اجتناب می­ورزد. الگوی این شهرک، تفکیک شبکه‌ی پیاده و رفت‌وآمد اتومبیل است. روش طراحی دیبا طراحی فضای منفی (خالی) و سپس ساختمان‌ها بود به گونه­ای که بدنه‌ای منسجم و پیوسته به وجود آورند.

1. ↑ «دانشنامه هنر و معماری».
2. ↑ «دانشنامه هنر و معماری».
3. ↑ «ایلنا، «شوشترنو» در فهرست آثار ملی به ثبت رسید».
4. ↑ «دانشنامه هنر و معماری».