سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

سینه مالامال درد است
سینه مالامال درد است
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن محذوف; فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
متن
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی; دل ز تنهائی بجان آمد خدا را همدمی; چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو; ساقیا جامی بمن ده تا بیاسایم دمی; زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت; صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی; سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل; شاه ترکان فارغست از حال ما کو رستمی; در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست; ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی; اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست; رهروی باید جهان سوزی نه خامی بیغمی; آدمی در عالم خاکی نمی‌آید بدست; عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی; خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم; کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی; گریهٔ حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق; کاندرین دریا نماید هفت دریا شبنمی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی»، غزل شمارهٔ ۴۷۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مفهوم و درون‌مایه

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۶۶ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ ابوعطا اجرا کرده‌است. همینطور بنان و مرضیه در برنامهٔ شمارهٔ ۲۵۴ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده‌اند.

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.