سیسرون

مارکوس تولیوس سیسرون (کیکرو یا چیچرو یا سیسرو) (زاده ۱۰۶ پیش از میلاد-درگذشته ۴۳ پیش از میلاد) خطیب، سیاست‌مدار و فیلسوف معروف جمهوری روم بود. وی متولد شهر آرپینو بوده‌است. او در طول بحران‌های سیاسی که منجر به تأسیس امپراتوری روم شد، سعی در حفظ اصول مردم داری داشت. نوشته‌های گسترده او شامل رساله‌هایی دربارهٔ بلاغت، فلسفه و سیاست است و او را یکی از بزرگ‌ترین سخنوران و سبک‌نویسان نثر روم می‌دانند. او از یک خانواده شهرنشین ثروتمند از راسته سوارکاری روم بود و در سال ۶۳ قبل از میلاد به عنوان کنسول خدمت کرد.

تأثیر او بر زبان لاتین بسیار زیاد بود. او بیش از سه چهارم ادبیات لاتین موجود را نوشت که معلوم است در زمان حیاتش وجود داشته‌است، و گفته شده‌است که نثر بعدی یا واکنشی علیه او یا بازگشتی به سبک او بود، نه تنها در لاتین، بلکه در زبان‌های اروپایی. تا قرن ۱۹. سیسرون استدلال‌های مکاتب اصلی فلسفه هلنیستی را به لاتین وارد کرد و واژگان فلسفی لاتین را با واژه‌سازی‌هایی مانند evidentia, humanitas, qualitas, quantitas (عرض) و essentia (جوهره) ایجاد کرد و خود را به عنوان مترجم و فیلسوف متمایز کرد.

اگرچه سیسرون سخنوری ماهر و وکیلی موفق بود، معتقد بود که حرفه سیاسی او مهم‌ترین دستاورد او بود. در زمان کنسولگری او بود که دومین توطئه کاتلیناری سعی کرد از طریق حمله به شهر توسط نیروهای خارجی، دولت را سرنگون کند و سیسرون با اعدام فوری و بحث‌برانگیز پنج توطئه‌گر بدون محاکمه، شورش را سرکوب کرد. در طول دوره میانی پر هرج و مرج قرن اول قبل از میلاد، که با جنگ‌های داخلی و دیکتاتوری ژولیوس سزار خاتمه یافت، سیسرون از بازگشت به حکومت جمهوری سنتی دفاع کرد. پس از مرگ سزار، سیسرون در کشمکش‌های بعدی قدرت با مارک آنتونی دشمن شد و در یک سری سخنرانی به او حمله کرد. او توسط سه‌گانه دوم به عنوان دشمن دولت اعلام شد و در نتیجه توسط سربازانی که از طرف آنها در سال ۴۳ قبل از میلاد رهگیری شده بودند، اعدام شد. سپس دست‌ها و سر بریده شده او به عنوان آخرین انتقام مارک آنتونی در روسترا به نمایش گذاشته شد.

کشف مجدد نامه‌های سیسرون توسط پترارک اغلب به آغاز رنسانس قرن چهاردهم در امور عمومی، اومانیسم و فرهنگ کلاسیک روم نسبت داده می‌شود. به گفته تادئوش زیلینسکی، مورخ لهستانی، «رنسانس بیش از هر چیز احیای سیسرون بود، و تنها پس از او و از طریق او بقیه دوران باستان کلاسیک بود.» اوج اقتدار و اعتبار سیسرون در قرن ۱۸ میلادی بود. روشنگری و تأثیر او بر متفکران برجسته روشنگری و نظریه پردازان سیاسی مانند جان لاک، دیوید هیوم، مونتسکیو و ادموند برک قابل توجه بود. آثار او در میان تأثیرگذارترین آثار در فرهنگ جهانی قرار دارند و امروزه هنوز هم یکی از مهم‌ترین مواد اولیه برای نگارش و بازنگری تاریخ روم، به‌ویژه آخرین روزهای جمهوری روم هستند.