سیاست‌های سبز

سیاست سبز یا ایدئولوژی سبز (انگلیسی: Green politics یا ecopolitics) که اکوپولیتیک هم نامیده شده، یک ایدئولوژی سیاسی است که اهمیت بسیاری برای محیط زیست قائل است.

مدافعان سیاست‌های سبز، طرفداران جنبش سبز هستند که در بسیاری از کشورها به عنوان حزب سبز از دهه‌های هفتاد و هشتاد میلادی فعالیت خود را آغاز کرده‌اند. نام سبز برای این ایدئولوژی در جهان غرب، میراث حزب سبز آلمان است که نخستین حزب سبز موفق در دههٔ هفتاد میلادی بوده‌است. ایدئولوژی سبز ریشه در محیط‌زیست‌گرایی، پرهیز از خشونت عدالت اجتماعی و دموکراسی دارد.

سبزها نمایندگان یک بخش جدید در دنیای سیاست هستند که مسائل سیاسی و اجتماعی را به طرزی نوین تحلیل می‌کنند و بنابراین در معیارهای از پیش تعیین شدهٔ چپ و راست سیاسی کنونی نمی‌گنجند. اگر چه در تقسیمات سیاسی معمولاً آن‌ها را دست چپی در نظر می‌گیرند ولی امکان دارد که برخی از اندیشه‌ها، تحلیل‌ها و اظهارنظرهای ایشان در موضوعات متنوعی بیشتر با احزاب دست راستی همخوانی داشته باشد.

قدمت ایدئولوژی سبز در ایران به نوشته‌های زرتشت بازمی‌گردد. زرتشتیان بر این باورند که جهان به شکل امانت در دست انسان‌هاست که باید آن را در روز قیامت به شکل اولیه‌اش به اهورا مزدا پس بدهند. از این رو آموخته‌های زرتشتی انسان‌ها را به نگهداری از محیط زیست و عناصر چهارگانه فرا می‌خوانند. زرتشتیان معتقدند که پیامبر زرتشت درخت سرو را با خود از بهشت به زمین آورد. درخت سروی که به اعتقاد زرتشتیان بدست پیامبر زرتشت کاشته شد پس از حمله اعراب به ایران بدستور متوکل عباسی قطع و تنهٔ آن با شتر به بغداد فرستاده شد. مؤلف برهان قاطع عمر این درخت را در آن زمان ۱۴۵۰ سال ذکر کرده‌است. در آن زمان ایرانیان شبانه تا آنجا که امکان داشت بذر و شاخه‌های این درخت را جمع کرده و در نقاط مختلف ایران کاشته‌اند و اکنون سروهای کهن‌سالی که در اقصی نقاط ایران وجود دارد می‌توانند به طریقی از این درخت منشأ گرفته باشند.