سیاست تک‌فرزندی

در برخی مناطق روستایی به خانواده‌هایی که فرزند اول آنان دختر یا پسر معلول باشد، اجازهٔ داشتن فرزند دیگری هم داده می‌شد. در مورد مهاجران چینی که از خارج به کشور باز می‌گردند هم، اجازهٔ داشتن فرزند دیگری هم داده می‌شد.

از نظر قومی نیز اجرای قانون خانواده تک فرزندی یکنواخت نیست و در حالیکه اکثریت چینی‌های قوم هان اجازه داشتن بیش از یک فرزند را مگر در موارد استثنایی ندارند، به ۵۵ اقلیت قومی کشور اجازه داشتن دو یا حتی سه فرزند برای هر خانواده داده شده‌است. بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۰ هان‌ها حدود ۹۱٫۰۵ درصد جمعیت کشور و بقیه اقوام ۸٫۵ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند.

مقامات چینی اجرای سیاست تک فرزندی را موفقیت‌آمیز توصیف کرده و یکی از عوامل رشد سریع اقتصادی این کشور در سال‌های اخیر دانسته‌اند. هرچند برخی از کارشناسان گفته‌اند که بهبود دسترسی به امکانات برنامه‌ریزی خانواده، افزایش درآمدها و تغییرات فرهنگی ناشی از آن نیز در جلوگیری از رشد سریع جمعیت چین مؤثر بوده‌است.

اجرای این سیاست همچنین باعث بروز نگرانی در میان اقتصاددانان شده؛ زیرا با بهبود شرایط اقتصادی و افزایش امید به زندگی در میان جمعیت چین، در آینده نزدیک هر فرد شاغل در این کشور با بار تکفل سنگینی مواجه خواهد بود زیرا کار او باید معاش پدر و مادر بازنشسته و احتمالاً والدین آنان را نیز تأمین کند.

در سال‌های اخیر، برخی از زوج‌های چینی با انجام آزمایش‌های پزشکی در زمان بارداری زن و آگاه شدن از دختر بودن جنین، به سقط جنین مبادرت می‌ورزند تا تنها فرزند خانواده پسر باشد اما این وضعیت می‌تواند باعث برهم خوردن تناسب جنسیتی جمعیت این کشور در آینده شود.

در مواردی گروه‌های مدافع حقوق بشر قانون تک فرزندی چین را مورد انتقاد قرار داده‌اند و آن را مغایر آزادی‌های فردی دانسته‌اند اما دولت چین تأکید داشته‌است که در اجرای قانون تک فرزندی، اجازه اعمال فشار از جمله وادار کردن زنان به سقط جنین یا عقیم‌سازی اجباری را نمی‌دهد و مجازات متخلفان از این قانون منحصر به پرداخت جریمه نقدی است.

• سیاست‌های کلی جمعیت

• One-child policy. (2014, December 18). In Wikipedia, The Free Encyclopedia. Retrieved 21:37, December 26, 2014, from http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=One-child_policy&oldid=638682728