سیاره‌ها

این کار برای ارکستری بزرگ ساخته شده است که شامل چهار فلوت، سه ابوا، سه کلارینت، یک کلارینت باس، سه فاگوت، یک کنترفاگوت، شش کر، چهار ترومپت، دو ترومبون، یک ترومبون، باس، یک توبای تنور، یک توبای باس، شش تیمپانی، طبل بزرگ، طبل کوچک، سنج، مثلث، تام-تام، دایره زنگی، گلوکنشپیل، زیلوفون، سلستا، ارگ بادی، دو چنگ، و ارکستر زهی. در نپتون، دو گروه کر سه قسمی از زنان (هر کدام دارای دو سوپرانو و یک آلتو) افزوده می‌شوند.

این سوییت دارای هفت موومان است که هر کدام نام یکی از سیاره‌ها و ویژگی نجومیشان را بر خود دارند. یک اجرای آن در حدود پنجاه دقیقه زمان می‌برد:

1. مریخ، جنگاور (۱۹۱۴)
2. زهره، صلح‌آور (۱۹۱۴)
3. عطارد، پیغام‌آور بالدار (۱۹۱۶)
4. مشتری، خوشی‌آور (۱۹۱۴)
5. زحل، آورندهٔ دوران باستان (۱۹۱۵)
6. اورانوس، جادوگر (۱۹۱۵)
7. نپتون، عارف (۱۹۱۵)

عنوان اصلی هولست، همچنان که در دست‌نوشته‌اش دیده می‌شود، «سه قطعه برای ارکستر بزرگ» بوده است. هولست به احتمال زیاد در اجرای پنج قطعه برای ارکستر شونبرگ در ۱۹۱۴ (همان سالی که مریخ، زهره، و مشتری را نوشت) شرکت کرده است. او یک دفترچهٔ نوت آن کار را در اختیار داشته است که تنها دفترچه‌ای از کاری از شونبرگ بوده که هولست در اختیار داشته است. هر کدام از موومان‌های سیاره‌ها تنها با بخش دوم نامشان صدا زده می‌شدند. نامگذاری امروزی در نخستین اجرای عمومی اما ناکامل کار در سپتامبر ۱۹۱۸ استفاده شد.