سپنتا مینو

در گاتاها اهورامزدا یگانه آفریدگار جهان مینوی و مادی است و سرچشمه همه نیکی‌ها و خوشی‌ها است در مقابل او آفریدگار و کنندهٔ بد وجود ندارد. انگره مینو یا خردِ خبیث که به تدریج اهریمن گردید -و زشتی‌های جهان از اوست- در برابر اهورامزدا نیست بلکه در مقابلِ سپنتا مینو است که اندیشهٔ سپنتا است. چنانچه از یسنا ۴۴ بندِ هفت، یسنا ۳۱ بندِ سه و یسنا ۵۱ بندِ هفت بر می‌آید، سپنتا مینو نیروی نیکیِ اهورامزداست و نه خودِ او.

یسنا ۳۳

در یسنا ۳۳، زرتشت بخشایشِ اهورامزدا را بوسیلهٔ سپنتامینو و یارانش درخواست نموده و می‌گوید:

ای اهورا خود را بمن بنمای. بدستیاری آرمیتی توانائیم بخش. با «سپنتا مینو» نیرویم ده. با اشا از پاداشِ نیک بهره‌مندم ساز، به دستیاریِ وهومَنَه توانایم کن.

یسنا ۴۷

یسنای ۴۷ موسوم به سپنتَ مئینو است که تفسیر و ترجمهٔ آن اینست:

سالک شدن در راهِ سپنتا مئینو و گزینشِ سه اصلِ اساسی گفتار و کردار و اندیشه نیک است که موجب نزدیکی معنوی آدمی به اهورامزدا می‌شود. جهت آن که آدمی حقوق بندگی خود را نسبت به اهورامزدا انجام دهد، بایستی با اعتقادی پاک و بی‌خلل آنچه را که می‌تواند از نیکی‌ها برای سپنتا مینو به جا آورد. این اعمال نیک از هر طریقی که باشد معنوی یا مادی تفاوتی نمی‌کند، چون به درگاه اهورامزدا که جوهر اصلی راستی است مورد قبول می‌افتد. خداوند به وسیلهٔ همین سپنتا مینوست که زندگی فراخ و نعمت شادمانی به راهروان راه پاکی و راستی می‌بخشاید. خداوند خود در واقع پدر سرور و آفریننده و قوام دهندهٔ سپنتا مینوست.

در هر شش بندِ یسنا ۴۷ آشکارا از سپنتا مینو سخن رفته‌است و انگره مینو در برابر سپنتا مینو است.

• زروان
• فرهنگ ایرانی
• اشا
• مزدیسنا

• اوشیدری، جهانگیر. دانشنامهٔ مزدیسنا، واژه‌نامهٔ توضیحی آیین زرتشت. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۱،

ISBN 964-305-307-5