سورباش

از شمال کوشکنار، از جنوب بندرتبن، از مغرب فوارس، و از سمت مشرق به اغویرزه محدود می‌گردد.

این روستا در شهر کوشکنار قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۵۲۵ نفر (۱۰۱خانوار) بوده‌است که از نژاد عرب هستند و بزبان عربی و فارسی تکلم می‌نمایند و از اهل سنت و از پیروان امام محمد ادریس شافعی هستند. دارای ۴ مسجد، ۳ مدرسه، خانه بهداشت، مهدکودک، و آب چاه‌هایش شیرین است.

در حدود ۶۰ خانه قدیمی وجود دارد که از سنگ و کاهگل ساخته شده‌است، آثار ارگی بزرگ در جنوب دهستان باقی مانده‌است که در دوران گذشت مقر حاکم بوده‌است، شیخ ابراهیم کاریانی یکی از علماء برجسته آن دوران در این روستا زندگی می‌کردند.

در این روستا مزارع نخیل و نخلستان‌های وسیعی وجود دارد. آب زیر زمینی‌اش شیرین است و محصولات زراعتی فراوانی مانند: جو و گندم، و عدس و لوبیا، و نخود، و غله کشت می‌شود، همچنین در حدود ۶۰۰ اصله نخل دیم دارد که از ثمر آن مرغوب‌ترین انواع خرما در منطقه بدست می‌آید. مردم این دهستان به دامداری نیز می‌پردازند.

• جداسازی بخش‌هایی از استان هرمزگان و الحاق آن به استان فارس

• الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه»، چاپ دوم، دبی: دارالأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی.
• محمد صدیق، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس»، چاپ اول، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی.
• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران) چاپ سوم، دبی: سال انتشار ۱۹۹۷ میلادی به (عربی).
• العصیمی، محمد بن دخیل، عرب فارس، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری.
• حاتم، محمد بن غریب، تاریخ عرب الهولة، چاپ اول، قاهره: دارالعرب للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۷ میلادی.