روزنامه‌نگاری ادبی

اولین نشریه ادبی در ایران با عنوان روزنامه‌ی ملت سنیه ایران در تاریخ نهم خرداد ۱۲۴۵ با مدیریت و سردبیری علیقلی میرزا اعتضادالسلطنه منتشر شد. اما بعد از سه شماره عنوان این نشریه به روزنامه‌ی ملتی تغییر کرد و تا ۲۶ شهریور ۱۲۴۹ نیز منتشر شد.

در این نشریه ادبی زندگی‌نامه شاعران و نمونه شعر و حکایت منتشر می‌شد. آخوندزاده به شیوه انتشار و مدیریت این نشریه انتقاد داشت. چاپ داستان و شعر در مطبوعات عهد ناصری و مظفری رواج یافت.

از مجله دانشکده به مدیریت محمدتقی بهار که در ۱۲ شماره در سال‌های ۱۲۹۷ و ۱۲۹۸ در تهران منتشر می‌شد و همین‌طور مجله بهار به مدیریت یوسف اعتصام‌الملک که در سال‌های ۱۲۸۹ و ۱۲۹۰ در تهران منتشر می‌شد به عنوان دو مجله پیشرو و اولین مجله‌های ادبی به معنای امروزی یاد می‌شود.

شاعران و نویسندگان در دوره‌های قاجار و پهلوی سعی می‌کردند مجله‌های ادبی با سلایق فکری و عقیدتی خود راه‌اندازی کنند. اما تلاش آنها باعث شد صفحه‌های ادبیات به مجلات و روزنامه‌های غیرادبی نیز باز شود و برای مطبوعات تیراژآور باشند. صفحه‌های ادبیات در مجلات ادبی و غیرادبی در ایران غالباً تحت‌تأثیر مجلات خارجی بوده‌است.

کسانی روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی مانند شعر و داستان و نمایشنامه می‌دانند. گابریل گارسیامارکز از جمله کسانی بود که روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی می‌دانست.

بسیاری از نویسندگان در ابتدا روزنامه‌نگار بوده‌اند. هرچند همه آنها روزنامه‌نگار ادبی نبوده‌اند. نمونه معروف آن ارنست همینگوی است.