رابرت تورنس

تورنس در هروی هیل، دیری، ایرلند تولد شد. او پسر رابرت تورنس از هروی هیل و همسرش الیزابت، خواهرزاده بریستو بود.

خانواده تورنس که فکر می‌شود از نسل یک افسر سوئدی که برای ویلیام سوم انگلستان خدمت می‌کرد، باشند. یک خانواده بزرگ و برجسته دیری بودند. از میان خویشاوندان نسبی متعدد او، سر هنری تورنس مشاور برجسته نظامی و رابرت تورنس، قاضی دادگاه Common Pleas (ایرلند) بودند.

تورنس در سال ۱۸۰۱ میلادی در دوبلین با چاریتی، دختر ریچارد چوت از تاونلند روکسبورو در شهرستان کیری ازدواج کرد. آن‌ها در سال ۱۸۱۹ میلادی از هم جدا شدند و تورنس به انگلستان رفت. او در سپتامبر ۱۸۲۰ با ایستر سارا، خواهرزاده سرلی، ازدواج نمود.

پسر تورنس، رابرت ریچارد تورنس، مدیر و سیاست‌مدار در استرالیای جنوبی، قباله تورنس (Torrens title) که سیستم ثبت قباله‌جات زمین است را ابداع کرد، این سیستم به‌صورت گسترده در مشترک‌المنافع بریتانیا و سایر ایالات (مثلاً آیووا) و کشورها کاربرد دارد.

تورنس در سال ۱۷۹۶ میلادی وارد نیروی دریایی سلطنتی شد. او در سال ۱۸۱۱ با مدافعه کردن از جزیره بالتیک آنهولت در برابر قوای برتر دانمارکی در لشکرکشی والچرن شهرت یافت. او در آن جنگ به شدت زخمی شده و به خاطر شجاعتش رتبه افتخاری جگرنی به وی اعطا گردید. در دوصدمین سال‌گرد جنگ آنهولت، شمشیر داده شده به تورنس از سوی موزه نیروی بحری سلطنتی خریداری شد.

پس از واگذاری جزیره در اوت ۱۸۱۲، گارنیزیون در زمستان ۱۸۱۲ تحت رهبری جگرن جیمز مالکولم، متحد با قوای اسپانیایی دوباره در اسپانیای شمالی توظیف شد. تورنس در ۳۱ اوت به لندن برگشت، و به او امر شد تا به ستاد قوماندانی وولویچ گزارش بدهد. اگرچه لغت‌نامه زندگی‌نامه ملی (۱۸۸۵–۱۹۰۰ میلادی) از او به عنوان «سرهنگ در لژیون اسپانیایی» یاد شده‌است، این ادعا هنوز توسط منابع دیگر اثبات نشده‌است. یک نامه مورخه ۱۶ ژانویه ۱۸۱۳ وجود دارد که در آن تورنس و ادوارد نیکولس مشترکاً امضا کرده‌اند و بیان می‌دارد که تورنس به ارتش اسپانیایی اعزام نشود، بلکه نیکولس سمت او را بگیرد. نتیجه آن مشخص نیست اما معلوم می‌شود که تورن بایلی به عوضش اعزام شده‌است.

تورنس متعاقباً به عنوان افسر فرمانده نیروی بحری در HMS بلینهایم گماشته شده و این سمت را از ۲۳ ژوئن ۱۸۱۳ تا ۱۱ ژانویه ۱۸۱۴ به‌عهده داشت. آخرین اعزام او در جریان زمستان ۱۸۱۳–۱۸۱۴، در خارج از کشورهای سفلی، در محاصره آنتورپ بود. او در مارس ۱۸۱۴ دوباره به پورتسموت بازگشت.

اشتباه در رتبه نظامی او

بر اساس DNB، تورنس در سال ۱۸۱۹ میلادی به رتبه دگرمنی و در سال ۱۸۳۷ به رتبه سرهنگی ترفیع کرد. با این حال، او با حق مستمری در سال ۱۸۳۵ بازنشسته شد. بر اساس منشأ شمشیری که در یک کتلاک حراج به تورنس ارائه شده بود، تورنس دیگر خدمت نظامی نکرد اما تا سال ۱۸۳۴ میلادی در نیروی بحری سلطنتی باقی ماند و دوره ۱۸۲۳ – ۳۰ را با حق مستمری سپری کرد. این نشان می‌دهد که رتبه دگرمنی در سال ۱۸۱۹ تنها یک رتبه افتخاری بوده و او سال‌های ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۰ را در حق مستمری سپری کرده‌است. او در سال ۱۸۳۱ میلادی به رتبه جگرنی ترفیع کرده و در سال ۱۸۳۴ خدمت نظامی را به اتمام رسانیده‌است.

از او در هانسارد از نوامبر ۱۸۲۶ تا اوت ۱۸۳۲ و در گزارش سال ۱۸۳۱ کمیته انتخاب پارلمانی دربارهٔ کالسکه بخار که او در آن نشسته بود (نشر شده در سال ۱۸۳۴)، به نام «سرهنگ تورنس» یاد شده‌است. و به‌صورت مشابه از او در مقاله‌ای در سال ۱۸۳۲ در ثبت نام سیاسی کوبت به عنوان کسی نام برده شد که مخالف سیاست‌های او بود.

در شهرت پسرش، سر رابرت ریچارد تورنس، در DNB، به تورنس بزرگ «دگرمن» به‌کار برده شده‌است.

تورنس در دسامبر ۱۸۱۸ به عنوان همکار جامعه سلطنتی انتخاب گردید.

او کشف‌کننده مستقل اصل مزیت نسبی در تجارت بین‌المللی بود، اصلی که معمولاً به دیوید ریکاردو نسبت داده می‌شود، در حالی‌که تورنس در سال ۱۸۱۵ میلادی، دو سال قبل از اولین نشر کتاب اصول اقتصاد سیاسی و مالیات اثر ریکاردو، در مورد آن نوشته‌است. او مدافع سرسخت رستگاری کاتولیک بود و در این مورد یک نمایش‌نامه و یک ناول نوشته‌است.

تورنس یکی از اعضای بنیان‌گذار کلب اقتصاد سیاسی بود. او همچنین از اولین کسانی بود که در مورد تعرفه بهینه نظریه‌پردازی کرد و ۱۱ سال از افکار جی اس میل در این مورد پیشی گرفت. طرف‌داری او از عمل متقابل (reciprocity) به جای تجارت آزاد بدون قید و شرط در دهه ۱۸۴۰ بسیار بحث‌برانگیز بود و بعدها از سوی حامیان کمپین اصلاحات تعرفه جوزف چمبرلین به عنوان پیشرو نام برده شد.

تورنس شدیداً از مهاجرت تمویل شده توسط دولت حمایت می‌کرد تا فشار بر بریتانیا کاهش یابد (مخصوصاً در ایرلند؛ او استدلال می‌کرد که معیارهای زندگی در ایرلند تنها در صورتی می‌تواند بهبود یابد که زراعت در ایرلند سود آورتر گردد، اما این کار در همان زمان باعث بی‌جا شدن کارگران به‌صورت گسترده و به‌طور کوتاه مدت خواهد شد و آن‌ها نیاز خواهند داشت تا در دوره گذار مورد حمایت قرار بگیرند).

او قبلاً به برنامه‌ای علاقه‌مند بود که محل سکونت را در نیوزیلند بی‌آبد، در سال ۱۸۲۵ میلادی او مسئول شرکت زیلاند جدید بود، تصدی که ریاست آن به‌عهده شخص سرمایه‌دار جان جورج لامتون، نماینده پارلمان از ویگ (بعداً اولین ارل دورهام) بود و برای اولین بار تلاش کردند تا نیوزیلند را قابل سکونت بسازند. او همچنین به کالنی دریای سوان توماس پیل (سال ۱۸۲۹) علاقه‌مند بود، اما در سال ۱۸۳۱ میلادی، او تنها به‌صورت فردی توانست در طرح‌های مهاجرت حقیقی با شرکت اراضی استرالیای جنوبی (SALC) دخیل گردد. بعد از ناکام شدن SALC، او به اتحادیه استرالیای جنوبی پیوست و احتمالاً امیدوار بود تا به عنوان فرماندار استرالیای جنوبی گماشته شود.

این خواسته او به نتیجه نرسید، اما او به عنوان رئیس کمیسیون اسکان استرالیای جنوبی منصوب گردید، و یکی از ۱۴ کمیسار مهاجرت استرالیای جنوبی شد که همه آن‌ها به استثنای یکی در لندن مستقر بودند. این هیئت مدیره مؤظف بود تا از مهاجرت جدید استرالیای جنوبی نظارت کنند و تورنس وقت و انرژی قابل ملاحظه‌ای را برای نوشتن و لکچردادن به مهاجرین و سرمایه‌گذاران بالقوه به این کالنی، صرف کرد. با این حال، مدیریت مالی او تقریباً در تمام بخش‌ها کاستی داشت: او پول را در طرح‌های تبلیغاتی مصرف کرد؛ به نظرسنجی‌های پُر هزینه‌ای دستور داد که فعالیت نظرسنجی ویلیام لایت در مورد مهاجرت، را مختل می‌کرد؛ افرادی را اولویت داد که ادعا می‌کردند سرمایه قابل ملاحظه‌ای دارند، اما هیچ مکانیزمی وجود نداشت که سرمایه مفروض آن‌ها بررسی شود. معابر آزاد را به یک شکل تنظیم ناشده فراهم کرد. او به جورج گاولر، کسی که پس از اخراج جان هندمارش به عنوان کمیسار اسکان و فرماندار گماشته شده بود، با کمک مالی کمی از انگلستان کمک اندکی کرد. این سؤ مدیریت، باعث شد تا استرالیای جنوبی ورشکسته شود. تورنس در سال ۱۸۴۱ میلادی خلع شد (هرچند در آن زمان، گاولر قربانی اصلی مصائب ولایت بود) و قانون استرالیای جنوبی سال ۱۸۴۲ مهاجرت را تحت حکم مستقیم شاه درآورد.

او به عنوان ویگ در مجلس اعیان سال ۱۸۲۶ نماینده ایسپویچ، سوفولک، در سال ۱۸۳۱ نماینده آشبورتون، دیون و از سال ۱۸۳۲ تا ۱۸۳۵ اولین نماینده پارلمان حوزه انتخابیه جدید بولتون، لانکشایر بود.

ثبت سالانه (Annual Register) می‌گوید: «او یک نویسنده خستگی ناپذیر بود؛ محصولات قلم او شامل انواع زیاد تراکت‌ها در مورد مضامینی اقتصاد سیاسی، تعدادی جزوه‌های توانا در مورد ارز و تعدادی فعالیت‌های ادبی طبقه سبکتر، به درازای بیش از پنجاه سال می‌شود. برای مدتی سرهنگ تورنس یکی از مالکین و ویراستاران روزنامه گلوب بود. او یک نویسنده با مهارت و صریح بود و بر برخی از مسایل پیچیده مرتبط با علم پولی که مانع سد راه دانشجویان اقتصاد بودند، روشنی قابل ملاحظه ای افگند».

تورنس در ۲۷ می ۱۸۶۴ میلادی به سن ۸۴ سالگی در لندن درگذشت. از او همسر دومش باقی ماند.

او به‌خاطر مقالاتش در مورد اقتصاد سیاسی و سایر متفکران سیاسی مورد تحسین قرار گرفت.

با وجود انرژی و حمایت خستگی ناپذیر او از اسکان استرالیای جنوبی، تورنس کسی بود که با مدیریت ضعیف مالی ان را به ورشکستگی رساند و باعث شد تا آن اسکان در سال ۱۸۴۲ میلادی تحت اداره شاه قرار بگیرد. با این حال، در دهه ۱۸۴۰ او در اصلاح شرکت‌های که مس را استخراج کرده و در استرالیای جنوبی خط آهن می‌ساختند، کمک کرد.

دریای تورنس (Kara-wirra-parri) که از میان آدیلاید عبور می‌کند، در سال ۱۸۳۶ میلادی به احترام او توسط فرماندار هندمارش نام‌گذاری شده‌است و فرماندار گاولر اولین ایستگاه قرنطینه را در سال ۱۸۳۷ میلادی به جزیره تورنس مسما کرد. سیاح ادوارد ایر در سال ۱۸۳۹ میلادی، جهیل بزرگ نمکی در شمال کالنی را جهیل تورنس نام نهاد و حومه تورنسویل و مناطق شرقی و غربی تورنس نیز به یادبود از رابرت تورنس نام‌گذاری شده‌اند.

و اما تورنس پارک، پس از پسرش، سر رابرت تورنس، نام‌گذاری شده‌است.