رئیس‌جمهور آلمان

رئیس‌جمهور فدرال توسط رای مخفی (ورقه رای مخفی دارای اسامی چاپی کاندیداها) بدون بحث و مناقشه توسط هیئت فدرال آلمان که برای همین منظور دایر شده‌است انتخاب می‌شود. این هیئت شامل تمامی اعضای بوندس‌تاگ به همراه چندین نفر از نمایندگان که توسط قوه مقننه شهرها انتخاب شده‌اند، است. اعضای این هیئت در پایان بالغ بر یک‌هزار نفر می‌شود. قانون اساسی آلمان، اینطور بیان می‌دارد که این گردهمایی هر چه زودتر تشکیل شده و نباید به ۳۰ روز قبل از انقضاء وقت رئیس‌جمهور فعلی برسد. این هیئت توسط رئیس بوندس‌تاگ گردهمایی و اداره می‌شود. از سال ۱۹۷۹، تمام این گردهمایی‌ها پیش از ۲۳ مه، تاریخ انتصاب جمهوری فدرال در ۱۹۴۹، انجام می‌شود. استثنایی از این کار در سال ۲۰۱۰، زمانی انجام شد که در طول انتخابات ۲۰۱۰ هورست کوهلر پیش از زمان معین از دفتر خود خارج شد.

هیئت فدرال آلمان رئیس‌جمهور را با توجه به اکثریت آراء انتخاب می‌کند. اگر بعد از دو رای، هیچ‌یک از کاندیدها این سطح از حمایت را به دست نیاورد، در سومین و آخرین رای، کاندید مورد نظر با توجه به اکثریت آراء انتخاب می‌شود. مؤلفین «قانون اساسی آلمان» یک انتخابات ریاست جمهوری غیر مستقیم را به این خاطر انتخاب کردند که اعتقاد داشتند این می‌تواند یک رئیس دولت را طوری به وجود بیاورد که در بسیاری موارد قابل قبول است و در عین حال جدا از هر نوع فشار مردمی و عمومی است.

دفتر رئیس‌جمهور بر روی تمام آلمان‌هایی که برای رای دادن در بوندستاگ مستحق رای دادن باشند و به سن ۴۰ رسیده‌اند باز است. رئیس‌جمهور حقوق سالیانه‌ای بالغ بر ۲۱۳٬۰۰۰€ (یورو) دریافت می‌کند که بعد از ترک او از دفتر نیز برای همیشه ادامه می‌یابد. رئیس‌جمهور می‌تواند که عضوی از دولت، مجلس یا دولت فدرال نباشد. در هنگام گرفتن این سمت، رئیس‌جمهور باید مطابق به ماده ۵۶ قانون اساسی قسم بخورد. اگرچه او می‌تواند قسمت‌های مذهبی آن را را از آن در صورت تمایل حذف کند.

من قسم می‌خورم که تمام تلاش خود را وقف رفاه و بهزیستی مردم آلمان کنم، مزایای آنها را در نظر گرفته و گزند را از آنها دور نگهدارم. از قانون اساسی و اساسنامه هم‌پیمانان کشور حمایت و پیروی کنم، وظایف خود را وجدانی انجام دهم و به همه عدالت را انجام دهم. پس خدایا مرا کمک کن.

درجه قدرتی که به رئیس‌جمهور در قانون اساسی داده شده، مبهم است. اگرچه عملاً، دارندگان آن را به عنوان یک مقام بسیار تشریفاتی می‌شناسند و با نظر دولت فدرال اعمال خود را انجام می‌دهند. برخلاف بسیاری از قانون‌اساسی دیگر کشورها، قانون اساسی آلمان، رئیس جمهور را به عنوان فرمانده کل قوای نظامی (حتی تشریفاتی) در نظر نمی‌گیرد. مطابق به ماده ۶۵a از قانون اساسی آلمان این نقش در روزهای صلح به وزیر دفاع و در روزهای جنگ به صدراعظم اعطا می‌شود. علی‌رغم این ماده، دولت فدرال آلمان هیچ وقت اجازه اعلان جنگ را بدون موافقت رئیس‌جمهور ندارد. رئیس‌جمهور به‌طور کلی وظایف زیر را به دوش می‌گیرد:

گماشتن دولت فدرال

رئیس‌جمهور می‌تواند شخصی را به عنوان صدراعظم پیشنهاد کند و توسط بوندستاگ او را به وظیفه بگمارد. اگرچه بوندستاگ کاملاً آزاد است که پیشنهاد رئیس‌جمهور را رد کند و شخص دیگری را برای این پست بگمارد، کسی که بعداً رئیس‌جمهور مجبور به گماشتن است. رئیس‌جمهور می‌تواند هنگام انتخاب صدراعظم، دیگر اعضای دولت فدرال را نیز انتخاب یا رد کند. رئیس‌جمهور می‌تواند فقط در صورتی که بوندستاگ هیچ رأی اعتماد سودمندی دریافت ننموده‌است، صدراعظم را نیز مردود کند. اگر این اتفاق به وقوع بپیوندد، رئیس‌جمهور بعد از رد کردن صدراعظم باید با درخواست بوندستاگ جانشین صدراعظم را معرفی نماید.

دیگر گماشتن‌ها

رئیس‌جمهور می‌تواند قضات فدرال، اعضای فدرال و افسران نظامی را بگمارد. تمام این گماشتن‌ها ملزم به مجوز از طرف صدراعظم یا وزیر مربوطه در هیئت دولت است.

لغو بوندستاگ

در هنگامی که بوندستاگ شخصی را به عنوان صدراعظم با توجه به کثرت آراء انتخاب کند، رئیس‌جمهور می‌تواند در صلاحدید خودش، این کاندید را انتخاب کرده و به صلاحیت بشناسد یا بوندستاگ را لغو کند. در هنگامی که رأی اعتمادی در بوندستاگ شکست می‌خورد و صدراعظم متصدی انحلال یا لغو را مطرح می‌کند، رئیس‌جمهور در صلاحدید خودش می‌تواند هیئت را در مدت ۲۱ روز لغو کند. تاکنون این قدرت فقط سه بار در تاریخ دولت فدرال اتفاق افتاده‌است. در هر سه اتفاق، این نکته که آیا این انگیزه‌ها برای لغو، مطابق به مفهوم قانون اساسی بوده‌اند یا خیر مورد تردید است. آخرین باری که اتفاق افتاده بود و ۱ ژوئیه ۲۰۰۵ بود که صدراعظم گرهارد شرودر برای رأی اعتماد درخواست نمود که شکست خورد.

ترویج قانون

تمام قوانین فدرال باید پس از تجدید نظر نهایی توسط رئیس‌جمهور به امضاء برسند تا به تصویب رسیده و عملی شوند. در هنگام تصویب، رئیس‌جمهور باید بررسی کند که آیا قانون (یا قوانین) مطابق به دستورهای عملی، قانون اساسی هستند یا محتوای آن قانونی است یا خیر. اگر نباشد، او این حق را دارد (و یا این وظیفه را دارد) که قانون (یا قوانین) را به‌طور کلی رد کند. این نیز بسیار به ندرت اتفاق افتاده‌است. در ماده ۸۲، قانون اساسی دولت فدرال آلمان صریحاً از اینکه رئیس‌جمهور این اجازه را که بتواند قانونی را فقط برای اینکه با محتوای آن موافق نیست رد کند، ممنوع نساخته‌است. برای مثال حق وتو (حقی آزاد برای نفی کردن آزاد یک قانون یا مقام)، تاکنون هیچ رئیس‌جمهوری از شروع جنگ جهانی دوم از این قدرت نظری وتو استفاده ننموده‌است. در هر حال، رئیس‌جمهورها فقط قوانینی را نفی کرده‌اند که با قانون اساسی سازگار نبوده‌است.

روابط خارجی

مطابق به ماده ۵۹ قانون اساسی، رئیس‌جمهور، کشور آلمان را در تمام دنیا نمایندگی می‌کند. سفرهای خارجی را انجام داده و احترام‌های خارجی را دریافت می‌کند. او همچنین می‌تواند موافقت‌نامه‌های بین کشور آلمان و دیگر کشورها را پایانی ببخشد. اختیارات و اعتبارات سیاستمداران آلمان را کنترل می‌کند و معرفی‌نامه‌های سیاست‌مداران خارجی را مطالعه می‌کند.

بخشش‌ها و اعطاها

رئیس‌جمهور می‌تواند در صورتی که فرد مورد بخشش زیر بخش قضایی فدرال محاکمه شده باشد، اهداء بخشش نماید. او همچنین می‌تواند مدال‌ها و افتخارات را تقدیم کند.

حالت اضطرار

در هنگام بحران ملی، قانون اضطراری در اصلاحات سال ۱۹۶۸ به رئیس‌جمهور به عنوان یک میانجی داده شده‌است. اگر بوندستاگ پیشنهاد اعتماد را رد کند، اگر یک صدراعظم جدید انتخاب شده یا بوندستاگ منحل گشته‌است، رئیس‌جمهور می‌تواند با درخواست کابینه، «حالت اضطراری قانونی» را مطرح کند که کاملاً با حالت اضطرار متداول فرق می‌کند. اینطور حالت تاکنون اتفاق نیفتاده‌است.

رئیس‌جمهور دارای قدرت‌های استردادی (به انگلیسی: Reserve Powers) بسیار مهمی است که در بیشتر مواقع به‌خصوص موارد بحران به کار می‌آید. عده‌ای اعتقاد دارند که قانون اساسی رئیس‌جمهور را برای پیروی کردن تمام دستورنامه‌های دولت در هر شرایطی مکلف نمی‌داند. برای مثال، پیشنهاد شده که رئیس‌جمهور می‌تواند امضاء نمودن قوانین جدید را به این خاطر که با محتوای آن راضی نیست رد کند و به این صورت آن را نفی یا «وتو» کند یا از تصویب انتصاب یک کابینه خاص امتناع کند. از جایی که تاکنون هیچ رئیس‌جمهوری در تاریخ آلمان «وتو» انجام نداده و این گفته‌ها هیچ وقت محک زده نشده‌اند، بحث‌هایی روی آن جریان دارد.

در مواردی بسیار کم که قانون پیشنهاد شده امضاء نشده بوده، تمامی رؤسای جمهور در این باور بودند که قانون به‌طور کلی با قانون اساس ناسازگار است. در بهار ۲۰۰۶، رئیس‌جمهور کوهلر دو بار در طول سه ماه اینکار را انجام داد. همچنین در بعضی از موارد، رئیس‌جمهوری قانونی را امضاء می‌کند و از احزاب سیاسی می‌خواهد که برای بررسی قانون، موضوع را به محکمه قانون‌اساسی فدرال راجع کنند. برای مثال جدیدترین نمونه این اتفاق، قانون بسیار بحث‌انگیز قانون مهاجرت بود که توسط «بوندسرات» در ۲۰۰۲ تصویب شده بود. این قانون سرانجام توسط محکمه به دلایل آیین دادرسی باطل اعلام شد.

نشان رسمی رئیس‌جمهور آلمان (به آلمانی: Standarte des Bundespräsidenten) در ۱۱ آوریل ۱۹۲۱ اتخاذ شد و تا همین طرح تا سال ۱۹۳۳ باقی‌ماند. نگارشی تعدیل شده با اندکی تغییر از این طرح در اوایل ۱۹۲۶ اعمال شد که همراه با طرح سال ۱۹۲۱ آن استفاده می‌گردید. در ۱۹۲۲ هر دوی این طرح‌ها با نگارشی جدید از آن با اندکی تغییرات اعمال شد که تا ۱۹۳۵ استفاده می‌شد.

طرح ریاست جمهوری «شهر وایمار» که در ۱۹۲۱ اقتباس شده بود، دوباره به عنوان طرح رسمی توسط تصمیم رئیس‌جمهور وقت، تئودور هویس در ۲۰ ژانویه ۱۹۵۰ اعمال شد که او همزمان دیگر طرح‌های وایمار را شامل طرح نشان دولتی شهر معین کرد. عقابی که در این طرح به کار رفته به صورت رسمی نشان دولتی آلمان و نشان رسمی رئیس‌جمهور در زمان «جمهوری وایمار (سیستم حکومتی آلمان در ۱۹۱۸–۱۹۳۳)» استفاده می‌شد که در اصل توسط رئیس‌جمهور فریدریش ابرت (۱۸۷۱–۱۹۲۵) در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۹ معرفی شده بود.

• ویکی‌پدیای انگلیسی
• ویکی‌پدیای آلمانی

• فهرست رئیس‌جمهورهای آلمان

• وبگاه رسمی
• آلمان: رئیس دولت: ۱۹۴۹-۲۰۰۵
• پرسش و آزمون درباره رئیس‌جمهور آلمان