دیوید گیلمور
دیوید جان گیلمور CBE (انگلیسی: David Jon Gilmour؛ زاده ۶ مارس ۱۹۴۶) ترانه‌سرا، خواننده و گیتاریست چیره‌دست بریتانیایی است. او لید گیتار و خوانندهٔ گروه پرآوازه پینک فلوید می‌باشد. تا سال ۲۰۱۹ برآورد می‌شود که این گروه موسیقی بیش از ۳۸۰ میلیون نسخه از آثار خود را در سراسر جهان به فروش رسانده باشد که در میان ۱۰۰ هنرمند پرفروش تاریخ در جایگاه چهارم قرار دارند.
| دیوید گیلمور | |
|---|---|
دیوید گیلمور در سال ۲۰۱۵ | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| نام تولد | دیوید جون گیلمور |
| زاده | ۶ مارس ۱۹۴۶ (۷۷ سال) کمبریج، کمبریج‌شر، انگلستان |
| خاستگاه | انگلیسی |
| ژانر | پراگرسیو راک، سایکدلیک راک، آرت راک، موسیقی امبینت، بلوز راک |
| پیشه | گیتاریست و آوازنویس |
| ساز(ها) | گیتار، درامز، گیتار بیس، ساکسوفون، ساز دهنی، پیانو |
| سال‌های فعالیت | ۱۹۶۳ تا کنون |
| ناشر(ان) | کلمبیا گرافوفون کمپانی، هاروست رکوردز، کپیتال رکوردز، کلمبیا رکوردز، سونی میوزیک، ئی‌ام‌آی |
| همکاری‌های مرتبط | سید برت، کیت بوش، پل مک‌کارتنی، روی هارپر |
| اعضا | گروه پینک فلوید |
| جایزه(ها) |  نشان افتخار جمهوری ارمنستان |
| وبگاه | |
دیوید گیلمور یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین اشخاص در دنیای موسیقی می‌باشد. در سال ۲۰۰۵، گیلمور به دلیل خدماتش به موسیقی، نشان شوالیه عالی‌ترین رتبهٔ امپراتوری بریتانیا را دریافت کرد. در سال ۲۰۱۱، مجله معتبر رولینگ استون، درمیان ۱۰۰ گیتاریست برتر تاریخ او را در رتبهٔ ۱۴ قرار داد. او با مهارت‌های خلاقانه اش در نواختن گیتار چندین رکورد در کتاب گینس را از آن خود کرده‌است. علاوه بر حضورش در پینک فلوید، به صورت تک‌نفره نیز کارنامه موفقی از آثارش به جای گذاشته‌است. او همچنین یکی از خیرترین هنرمندان جهان است. ثروت او بیش از ۲۰۰ میلیون دلار برآورد شده‌است که تا به امروز بیش از ۳۰ میلیون دلار آن را صرف امور خیریه کرده‌است.
زندگی‌نامه
دیوید جان گیلمور در ۶ مارس ۱۹۴۶ در گرنتچستر در اطراف کمبریج به دنیا آمد. او از همان دوران کودکی به موسیقی علاقه داشت و با شنیدن Rock Around the Clock از ۱۳ سالگی نواختن گیتار را آموخت. برادر کوچکتر دیوید نیز درعرصهٔ موسیقی فعالیت دارد. گیلمور مسلط به زبان فرانسه می‌باشد.
وی با سید برت بنیان‌گذار گروه پینک فلوید در دانشگاه کمبریج دوست بود و در سال ۱۹۶۸ جایگزین سید برت (که به علت مصرف زیاد ال‌اس‌دی دچار مشکل روانی شده بود) شد. در سال ۱۹۶۷ نیک میسون از دیوید گیلمور درخواست کرد تا به پینک فلوید ملحق شود. در اجراهای زنده و هنگامی که رفتارهای غیرعادی سید برت او را از نواختن بازمی‌داشت، دیوید گیلور به نواختن گیتار می‌پرداخت.
او در خوانندگی و آهنگسازی و نواختن گیتار و نوشتن متن موسیقی در گروه پینک فلوید نقش داشت. گیلمور بخاطر امور بشردوستانه و شرکت در خیریه‌ها در تمام طول دوران حرفه‌ای خود، شهرت یافته‌است. این هنرمند و عضو سابق گروه پینک فلوید، ۴ آلبوم انفرادی را تهیه و ضبط کرده و ۶ تک‌آهنگ را نیز در کارنامه فعالیت خود دارد. گیلمور اکثر ترانه‌های آلبوم‌های خود را با کمک همسر خود پالی سمسون که یک روزنامه‌نگار و نویسنده می‌باشد سروده‌است. گیلمور شخصیت بسیار خجالتی داشت به‌طوری‌که در سال‌های اول عضویت در پینک فلوید بیشتر در روی صحنه پشت به مردم گیتار می‌نواخت و می‌خواند. مجله رولینگ استون در سال ۲۰۱۱ و در رده‌بندی ۱۰۰ نوازنده گیتار برتر تمامی دوران دیوید گیلمور را در رتبه ۱۴ قرار داد.
در سال ۲۰۰۷ خوانندگان مجلهٔ Guitar World تک‌نوازی‌های دیوید گیلمور را در ۳ اثر از پینک فلوید جزو ۱۰۰ تک‌نوازی برتر گیتار در جهان انتخاب کردند. دیوید گیلمور در سال ۱۹۷۰درجریان تورپینک فلوید با همسر اول خود جینجر (ویرجینیا) که یک هنرمند می‌باشد آشنا شد. جینجر گیلمور آشنایی خود با دیوید گیلور را عشق در نگاه اول توصیف کرد. آن‌ها در سال ۱۹۷۵ با یکدیگر ازدواج کردند و صاحب ۴فرزند(۳ دختر و۱پسر) می‌باشند. در سال ۱۹۹۰ دیوید و جینجر گیلمور از یکدیگر جدا شدند. گیلمور در سال ۱۹۹۴ با پالی سمسون ازدواج کرد. حاصل این ازدواج ۴ فرزند(۳پسر و۱دختر) می‌باشد. پسر بزرگتر (چارلی گیلمور) پسر پالی سمسون و هیتکات ویلیامز می‌باشد که گیلمور او را به فرزند خواندگی پذیرفت. صدای چارلی در انتهای «امیدهای والا» شنیده می‌شود. در سال ۲۰۰۹ میلادی، گیلمور مدرک دکترای افتخاری خودرا از دانشگاه آنگیلا راسکین دریافت کرد.
گیلمور یک آتئیست بوده و به زندگی پس از مرگ اعتقادی ندارد.
سبک موسیقایی
گیلمور به عنوان یک لید گیتاریست شناخته می‌شود. سبک کلی سولوهای گیتار او از بلوز الهام گرفته و شامل نت‌های پرشور و رسا می‌شود. تکنیک وی در نواختن گیتار الکتریک همواره الهام بخش نوازندگان مطرح معاصر بوده‌است. در سال ۲۰۱۱، گیلمور به عنوان چهاردهمین گیتاریست برتر تاریخ از سوی مجله رولینگ استون برگزیده شد. در ژانویه ۲۰۰۷، خوانندگان گیتار ورلد سولوهای گیتار گیلمور در «بی‌حس و راحت»، «پول» و «زمان» را برای فهرست ۱۰۰ تک‌نوازی گیتار برتر تاریخ برگزیدند. («بی‌حس و راحت» رتبه ۴، «زمان» رتبه ۲۱ و «پول» رتبه ۶۲ را در این فهرست به خود اختصاص دادند).
در زمانی همکاریش با پینک فلوید، گیلمور از فندر استرتوکسترهای بسیاری استفاده نمود. او تک‌نوازی گیتارش در آجری دیگر در دیوار (بخش ۲) را در یک برداشت و بدون هیچ‌گونه ویرایش یا میکس بعدی، با استفاده از یک گیبسون لس پال و یک پیک‌آپ پی-۹۰ به ضبط رساند. در ۱۹۹۶، گیلمور به عنوان عضوی از پینک فلوید به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت. تک‌نوازی گیتار او در «بی‌حس و راحت» همواره و توسط نظرسنجی‌ها و نقدهای بسیاری به عنوان یکی از برترین‌ها در نوع خود شناخته شده‌است.
با این وجود که گیلمور به دلیل نواختن گیتار به شهرت رسید، اما یک نوازنده چندسازه چیره‌دست نیز هست. او در ترانه‌های پینک فلوید گاهی گیتار بیس، کیبورد، سینث‌سایزر، بانجو، لپ استیل، ماندولین، ساز دهنی نیز نواخته و در ترانهٔ «دومینوها» از پروژه شخصی سید برت به عنوان نوازنده درامز ظاهر شده‌است. او همچنین ساکسوفون نیز می‌نوازد.
منتقدان بسیاری گیلمور و سبک گیتارنوازی وی را تحسین نموده‌اند، منتقد موسیقی، آلن دی‌پرنا، گیلمور را، به عنوان بخش مهمی از موسیقی پینک فلوید، ستایش نمود. رولینگ استون گیلمور را در رتبه ۱۴ فهرست «۱۰۰ نوازنده گیتار برتر تمام دوران‌ها» ی خود قرار داد و دی‌پرنا وی را «حلقهٔ گمشده بین جیمی هدریکس و ون‌هیلن» و مهم‌ترین گیتاریست دههٔ ۷۰ لقب داد. مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۶ با او ترتیب داده شد که گیلمور در این مصاحبه پیرامون سبک گیتارنوازی‌اش گفت: «انگشت‌های [من] صدای مشخصی تولید می‌کنند… [آن‌ها] خیلی سریع نیستند، اما فکر می‌کنم که به سرعت تشخیص می‌دهم… نوعی که ملودیها را می‌نوازم با چیزهایی مثل هنک ماروین و شدووز در ارتباط است».
در سال ۲۰۰۶، نویسندهٔ گیتار وورلد، جیمی براون، تکنیک گیتار نوازی گیلمور را «ساده ساخته شده، با ریف‌های عظیم، شجاعانه، به همراه سولوهایی با گام مناسب و پشتیبانی امبینت غنی» توصیف کرد. او در ادامه تک‌نوازی‌های گیلمور در «پول»، «زمان» و «خلسه دلپذیر» را مانند اشعهٔ لیزر در توده‌ای از مه دانست. او همچنین تک‌نوازی‌های گیلمور در «زمان» را این‌گونه توصیف کرد: «گیلمور به آرامی پیش می‌رود و ایدهٔ اولیه خود را قدم به قدم به سمت گام بالاتر پیش می‌راند.». گیلمور در مورد اینکه چگونه صدای منحصر به فرد گیتارش را ایجاد می‌کند می‌گوید: «من اغلب از یک فوز باکس، یک پدال دیلی و یک برایت ای‌کیو استفاده می‌کنم… [تا] نواختن را تقویت کنم… شما نیاز دارید تا بلند بنوازید-یا کمی بالاتر از آستانه شنوایی. برای من راحت‌تر است که… نت‌ها را به سوی شما خم کنم تا مانند یک تیغه برنده در شما فرورود.»
ترانه‌شناسی
- همراه با پینک فلوید
- تک‌نفره
- دیوید گیلمور
- عقب‌گرد
- در یک جزیره
- کره‌های فلزی (همراه با د اُرب)
- صدای آن قفل را در بیاور
پانویس
- ↑ دیوید گیلمور یکی از بهترین تک‌نوازان گیتار, مجله موسیقی ملودی
- ↑ «سایت نشریه رولینگ استون». بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۳ مارس ۲۰۰۹.
- ↑ «-».
- ↑ «Is David Gilmour really an atheist? - Quora». www.quora.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۰۳.
- ↑ "100 Greatest Guitar Solos: 51–100". Guitar World. Archived from the original on 30 November 2010. Retrieved 9 August 2010.
- ↑ Fitch & Mahon 2006, pp. 75–76.
- ↑ David Gilmour's Guitar Solo is Number 1 (Musicjot) بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine/
- ↑ "100 Greatest Guitarists: David Gilmour". Rolling Stone. Retrieved 2014-06-30.
منابع
- Blake, Mark (2008). Comfortably Numb: The Inside Story of Pink Floyd (1st US paperback ed.). Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81752-6. Archived from the original on 3 July 2014. Retrieved 21 July 2014.
- Fitch, Vernon (2005). The Pink Floyd Encyclopedia (Third ed.). Collector's Guide Publishing, Inc. ISBN 978-1-894959-24-7.
- Fitch, Vernon; Mahon, Richard (2006). Comfortably Numb: A History of "The Wall" – Pink Floyd 1978–1981 (1st ed.). PFA Publishing, Inc. ISBN 978-0-9777366-0-7.
- Mabbett, Andy (2010). Pink Floyd – The Music and the Mystery (1st UK paperback ed.). Omnibus Press. ISBN 978-1-84938-370-7.
- Manning, Toby (2006). The Rough Guide to Pink Floyd (1st US paperback ed.). Rough Guides Ltd. ISBN 978-1-84353-575-1.
- Mason, Nick (2005). Inside Out: A Personal History of Pink Floyd (1st US paperback ed.). Chronicle Books. ISBN 978-0-8118-4824-4.
- Povey, Glen (2008). Echoes: The Complete History of Pink Floyd (2nd UK paperback ed.). 3C Publishing Ltd. ISBN 978-0-9554624-1-2.
- Povey, Glen; Russell, Ian (1997). Pink Floyd: In the Flesh: The Complete Performance History (1st US paperback ed.). St. Martin's Press. ISBN 978-0-9554624-0-5.
- Schaffner, Nicholas (1991). Saucerful of Secrets: the Pink Floyd Odyssey (1st US paperback ed.). Dell Publishing. ISBN 978-0-385-30684-3.
- Wenner, Jann, ed. (8 December 2011). "Rolling Stone: The 100 Greatest Guitarists of All Time". Rolling Stone (1145).