دیوید مک کللند

دیوید کلارنس مک کله لند در نیویورک دیده به جهان گشود، در ۱۹۳۸ وارد دانشگاه وسلیان (Wesleyan) شد سپس مدرک فوق لیسانس روانشناسی را از دانشگاه میسوری دریافت نمود، در سال ۱۹۴۱ موفق به دریافت دکترای خود از دانشگاه یال (Yale) شد و در ۱۹۶۳ به عنوان مشاور ارزیابی و استخدام در مک بر (McBer) آغاز کرد. تحقیقات وی در زمینه ضریب هوشی و شخصیت در مجله روانشناسان آمریکا به چاپ رسید و بیشتر روی روابط و انگیزش متمرکز گردید. در ۱۹۵۶ کرسی استادی دانشگاه وسلیان را کسب نمود و همچنین عضو هیئت علمی دانشگاه هاروارد گردید وی در ۲۷ مارس ۱۹۹۸ دیده از جهان فروبست.

نظریه دیوید مک کللند چهار عامل انگیزشی را در انسان معرفی می‌نماید که هرکس می‌تواند درجات مختلفی از هرکدام را داشته باشد و در یکی غالب باشد.

یعنی تلاش در به ثمر رساندن هر کاری محول شده و کسب موفقیت و درخشیدن. نیاز به موفقیت تقریباً ۸۰٪ نیروی محرک و انگیزشی تمام افراد است. افرادی که این نیاز در آن‌ها غالب است، اهل قمار و برد و باختهای بزرگ نیستند و موفقیت خودرا بر پایه شانس قرار نمی‌دهند و تلاش می‌کنند تا مسئولیت امور را خود در اختیار داشته باشند هرچند از پذیرفتن کارهای ساده یا بسیار سخت یا شانسی اجتناب می‌ورزند.

نیاز به کسب اختیار و اقتدار. تمایل افراد برای کنترل بقیه به گونه‌ای خارج از تمایل آنها.

تمایل به ایجاد دوستی و کسب حمایت و ایجاد روابط صمیمی با دیگران. تمایل افراد برای ایجاد ارتباط متقابل و دوستانه با دیگران.

به تمایلاتی گفته که از طریق آن‌ها خود را متفاوت و آغازین درک می‌کنیم.

از وظایف رهبران و مدیران هر سازمان جذب صحیح افراد شایسته (دانش، مهارت، ویژگی‌های فردی) و انگیزش مستمر آن‌ها و ایجاد فرصتهای آموزش و پیشرفت می‌باشد، نظریه مک کله لند یکی از ابزارهای خوب قابل استفاده در این راه می‌باشد. افراد نیازمند به موفقیت عملکرد بهتری نسبت به دو گروه دیگر دارند و سازمان‌های دارای افراد بیشتری از این تیپ شخصیتی بازده بهتری دارند، نظریه مک کله لند شناسایی افراد نیازمند به موفقیت و راه‌های انگیزش افراد را مورد بررسی قرار داده.

• ویکی‌پدیا انگلیسی