دومین کنگره قاره‌ای
دومین کنگرهٔ قاره‌ای (به انگلیسی: Second Continental Congress) مجمعی از نمایندگان مستعمرات سیزده‌گانه بود که در ۱۰ مهٔ ۱۷۷۵ اندکی پس از آغاز جنگ‌های انقلاب آمریکا در فیلادلفیا، پنسیلوانیا آغاز به کار کرد. این کنگره پس از نخستین کنگرهٔ قاره‌ای تشکیل می‌شد که در سال ۱۷۷۴ جلسهٔ کوتاهی در فیلادلفیا داشت. کنگرهٔ دوم جنگ‌های استقلال را رهبری و هدایت می‌کرد و با تصویب اعلامیهٔ استقلال ایالات متحدهٔ آمریکا در ۴ ژوئیهٔ ۱۷۷۶، به طور فزاینده‌ای سیزده مستعمره را به سوی استقلال سوق داد. با افزایش دادن شمار سربازان، تعیین خط مشی و راهبردها، منصوب کردن دیپلمات‌ها، و عقد معاهده‌های رسمی، کنگره عملاً به عنوان دولت ملی آن‌چه بعدها ایالات متحده نامیده شد، رفتار می‌کرد. با تصویب اصول کنفدراسیون، کنگره با نام جدید کنگرهٔ کنفدراسیون شناخته می‌شد.
دومین کنگرهٔ قاره‌ای | |
|---|---|
| مستعمرات سیزده‌گانه ایالات متحده | |
| گونه | |
| گونه | تک مجلسی |
| تاریخچه | |
| تأسیس | ۱۰ مهٔ ۱۷۷۵ |
| انحلال | ۱ مارس ۱۷۸۱ |
| پیشین | اولین کنگرهٔ قاره‌ای |
| پسین | اولین کنگرهٔ کنفدراسیون |
| کرسی‌ها | متغیر، تقریباً ۵۰ نفر |
| محل نشست‌ها | |
| ۱۷۷۷–۱۷۷۵: مجلس ایالتی پنسیلوانیا، فیلادلفیا، پنسیلوانیا ۱۷۸۱–۱۷۷۵: متغیر | |
| پی‌نوشت | |
| اگرچه کنگره تقریباً ۵۰ عضو داشت ولی آرا متعلق به ایالت‌ها بود، بنابراین عملاً ۱۳ کرسی وجود داشت. | |
منابع
- ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Second Continental Congress». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای ، بازبینی‌شده در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۱.