دوره کاماکورا

در سال ۱۱۸۵ میناموتونو یوریتومو طایفه رقیب را شکست داد و در سال ۱۱۹۲ از سوی امپراتور به عنوان سردار یا شوگون منصوب شد و استبداد نظامی خود یا باکوفو (幕府, bakufu) را در شهر کاماکورا پایه گذاشت. در دوره کاماکورا، ژاپن وارد «قرون وسطای» خود شد که نزدیک به هفتصد سال طول کشید و در آن امپراتور، دربار و حکومت مرکزی سنتی به نهادهایی تشریفاتی مبدل شدند. موضوع‌های قضایی، نظامی و مدنی به دست جنگ‌آوران آریستوکرات (طبقه بوشی، Bushi) اداره می‌شد و قدرتمندترین کاست در میان آنان، حاکمان واقعی جامعه، یعنی شوگون‌ها بودند.

پس از زوال سلسله تانگ در چین در میانهٔ قرن نهم، روابط ژاپن با این کشور قطع شد. در زمانی که شوگون‌ها علاقه چندانی به گسترش روابط خارجی نداشتند، خبر از حکومت جدید مغول‌ها در پکن رسید. قوبلای‌خان فرمان داد که ژاپن یا خراج پرداخت کند یا آماده انتقام باشد. ژاپن زیر بار نرفت و شروع به آماده‌سازی خود برای دفاع نظامی کرد. مغول‌ها دو بار در سال‌های ۱۲۷۴ و ۱۲۸۱ به جزیره کیوشو در جنوب غربی ژاپن حمله کردند. به نظر می‌رسد که هر بار توفان شدید و نقصی در طراحی کشتی مغولان، لشکر مهاجم را با وجود برتری نظامی، از رسیدن به پیروزی بازداشت. توفان شدیدی که کشتی مهاجمان را در هم کوبید، باد خداوندی یا کامی‌کازه نامیده شد.

پیامد سال‌ها تدارک نظامی به منظور جنگ با مغولان برای حکومت کاماکورا مصیبت‌آمیز بود. بسیاری از وفادارانی که برای پاسداری از حکومت جنگیده بودند، اینک در انتظار پاداش بودند و انجام این خواسته از توان حاکمان خارج بود. این موضوع به فروپاشی حکومت کاماکورا کمک کرد. در نهایت شهر کاماکورا در یک جنگ داخلی که علیه حکومت شکل گرفته بود سقوط کرد و دوران حاکمیت شوگون‌ها به پایان رسید. پس از این، دوران کوتاه اصلاحات کن‌مو آغاز شد.

• «ویکی‌پدیای انگلیسی».