دریای سارگاسو

دریای سارگاسو یا دریای سارگَسو (به انگلیسی: Sargasso Sea) بخشی از آب‌های اقیانوس اطلس شمالی است که تقریباً بین جزایر هند غربی و مجمع‌الجزایر آزور در عرض‌های جغرافیایی ۲۰ درجه تا ۳۵ درجهٔ شمالی و طول‌های جغرافیایی ۳۰ درجه تا ۷۰ درجهٔ غربی واقع شده‌است. این دریا بیضوی‌شکل و تقریباً ساکن است و در آن سامانه‌ای از جریان‌های اقیانوسی در جهت حرکت عقربه‌های ساعت جریان دارد که امواج گلف استریم (نشأت‌گرفته از خلیج مکزیکو) لبهٔ غربی آن را شکل می‌دهد.

دریای سارگاسو عمقی بین ۱۵۰۰ تا ۷۰۰۰ متر دارد و مشخصهٔ آن وجود جریان‌های ضعیف، بارش کم، تبخیر زیاد، بادهای ملایم و آب‌های گرم و شوری است که در کنار یکدیگر تشکیل بیابانی دریایی را داده‌اند که تا حد بسیار زیادی عاری از پلانکتون، غذای اصلی ماهیان است.

دیگر مشخصهٔ این دریا فراوانی جلبک‌های دریایی قهوه‌ای‌رنگی از سردهٔ Sargassum در سطح آن است که توسط کیسه‌های هوای کوچک توت‌مانند خود در سطح آب شناورند. همچنین نوع ویژه‌ای از زیست دریایی در اطراف این جلبک‌ها پدید آمده‌است.

کریستف کلمب نخستین کسی است که طی سفر اکتشافیش در ۱۴۹۲ از دریای سارگاسو نام برد. وجود جلبک‌ها از نظر او نشانگر نزدیکی به خشکی بود و همین او را به ادامهٔ راهش ترغیب نمود اما بسیاری از دریانوردانِ پیش از او از گیر افتادن در داخل این تودهٔ شناور گیاهی وحشت داشتند و از ادامهٔ مسیر منصرف شدند.

دریای سارگاسو محیطی غنی را برای مطالعهٔ زیست‌شناسان دریایی فراهم آورده‌است. جزایر برمودا در شمال غربی این دریا واقع شده‌اند.