دراپ شیپینگ

کارخانه (تولید کننده):

بدون شک اولین بخش زنجیره را کارخانه یا همان تولیدکننده محصول شکل می‌دهد. ممکن است آن‌ها در ساخت یک محصول تخصص داشته باشند و یا بتوانند چندین محصول مختلف را تولید کنند. تولیدکننده محصولات خود را به صورت عمده به عمده فروش می‌دهد و عمده فروش با دانش و تجربه خود در مورد چگونگی به فروش رساندن محصولات تصمیم می‌گیرد و سفارش‌ها را برپایه چیزی که گمان می‌کند خرده فروشان توانایی فروش آن را دارند، به کارخانه می‌دهد. در این مرحله است که تهیه کردن محصولات کمترین هزینه ممکن را دارند. از آن‌جا که محصولات باید بین تولید کننده، عمده فروش و خرده فروش جابه‌جا شوند؛ نباید هزینه خرید آن خیلی بالا باشد.

در فرآیند دراپ شیپینگ معمولاً طرف معامله ی تولید کننده، عمده فروش است و فروشگاه مستقیماً با تولیدکننده در ارتباط نیست، مگر در مواردی که تولیدکننده و عمده فروش یکی باشند.

عمده فروش:

طرف دوم درگیر در فرایند دراپ شیپینگ، عمده فروش است. می‌توان گفت که عمده فروش مانند چسبی است که فرایند دراپ شیپینگ را کنار یکدیگر نگه می‌دارد. عمده فروش، محصولات را به صورت انبوه از تولیدکننده خریداری و در انبارهای خود قرار می‌دهد. آنها به خرده فروشان می‌گویند که چه محصولاتی را می‌توانند در فروشگاه‌های خود عرضه کنند. عمده فروشان دراپ شیپینگ با عمده فروشان معمولی تفاوت دارند، زیرا به جای ارسال عمده محصولات برای خرده فروشان، به شیوه‌ای کار می‌کنند که سفارشات مشتری را دریافت و مستقیماً کالا را برای خریدار ارسال می‌کنند.

خرده فروش:

اگر قصد دارید یک خرده فروش شوید، این جایگاه شماست! خرده فروشان، ویترین‌هایی را ایجاد می‌کنند که محصولات را از طریق آن می‌فروشند. علاوه بر این مسئولیت ارتباط با مشتریان، پردازش سفارش‌ها، پشتیبانی آن‌ها و دریافت هزینه خرید نیز بر عهده خرده فروش است. در نگاه مشتریان این خرده فروش است که کل فرآیند فروش و ارسال سفارش را مدیریت می‌کند. از جمله مخاطرات اصلی خرده‌فروشی را می‌توان به هزینه اولیه (هرچند کم) و نداشتن کنترل روی کیفیت محصولات اشاره کرد. از آن‌جا که خرده فروش به نوعی کمترین زحمت را در این فرایند متحمل می‌شود، ممکن است این سوال برایتان پیش بیاید که آیا دراپ شیپینگ قانونی است؟ در پاسخ به این سوال باید گفت بله، مشروط به اینکه محصول و یا تولیدکنندگان و عمده فروشان قانونی باشند.

• لجستیک