حکم قطعی

حکم قطعی در اصطلاح حقوقی عبارت است از حکمی که به هیچ وجه از روش‌های عادی شکایت قابل تجدیدنظر و واخواهی نباشد. به عبارت دیگر حکم وقتی قطعی است که رسیدگی ماهوی بعدی نداشته باشد و قابل اجرا باشد. بر طبق ماده ۵ قانون آئین دادرسی مدنی ایران اصل بر قطعی بودن آراء دادگاه‌ها می‌باشد. حکم قطعی می‌تواند در دادگاه بدوی یا در دادگاه تجدید نظر صادر شود که روش هایی برای اعتراض به حکم قطعی نیز وجود دارد. از جمله این روش ها می‌توان به اعاده دادرسی در دادگاه تجدید نظر، واخواهی، اعتراض شخص ثالث، فرجام خواهی و ... اشاره کرد.

منابع

↑ شمس، عبدالله؛ آیین دادرسی مدنی، تهران، انتشارات دراک، ۱۳۸۷

https://divansalar.org/blog/%D8%A2%DB%8C%D8%A7-%D8%AD%DA%A9%D9%85-%D9%82%D8%B7%D8%B9%DB%8C-%D9%82%D8%A7%D8%A8%D9%84-%D8%AA%D8%BA%DB%8C%DB%8C%D8%B1-%D8%A7%D8%B3%D8%AA/

[1] شمس، عبدالله؛ آیین دادرسی مدنی، تهران، انتشارات دراک، ۱۳۸۷