حسن نمکدوست تهرانی (زادهٔ ۱۳۳۹ در تهران) روزنامه‌نگار، مترجم و استاد علوم ارتباطات در ایران است.[۱].[۲]

حسن نمکدوست حسن نمکدوست تهرانی
حسن نمکدوست
زادهٔ	۱۳۳۹
محل زندگی	تهران
ملیت	ایران
شهروندی	ایرانی
تحصیلات	دکتری ارتباطات
محل تحصیل	دانشگاه علامه طباطبایی
سازمان	دانشگاه علامه طباطبایی، مجله پیام امروز، مدیر مرکز آموزش و پژوهش مؤسسه همشهری
کارهای برجسته	استاد
عضو هیئت مدیره	عضو هیئت مدیره انجمن ایرانی مطالعات جامعه اطلاعاتی و عضو هیئت مدیره انجمن ترویج علم ایران/ رئیس هیات مدیره انجمن سراسری روزنامه نگاران
فرزندان	۲
وبگاه	رسانه‌ها و آزادی اطلاعات

زندگی نامه

حسن نمکدوست تهرانی در سال ۱۳۳۹ هجری خورشیدی، درتهران به دنیا آمد، از دوران دبیرستان به روزنامه‌نگاری علاقه‌مند شد. در سال ۱۳۵۵ در سن ۱۶ سالگی وارد دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی شد و در سال ۱۳۷۳ مقطع کارشناسی را در رشته روزنامه نگاری ازدانشگاه علامه طباطبایی اخذ کرد، پس از آن کارشناسی ارشد و دکتری را در رشته علوم ارتباطات اجتماعی از همین دانشگاه دریافت کرد.[۳] وی همچنین موفق شد با گرفتن مدرک دکتری ارتباطات در زمره یکی از شاگردان شناخته شده کاظم معتمدنژاد قرار گیرد. او متأهل و دارای دو فرزند است.

نمکدوست فعالیت حرفه‌ای روزنامه‌نگاری خود را سال ۱۳۵۶ و در تحریریه روزنامه اطلاعات و کیهان تا اردیبهشت ماه سال ۱۳۵۸ آغاز کرد.بعد از این دوره در نشریات تخصصی و عمومی دیگر در سطوح مختلفی از جمله خبرنگار ساده، دبیر سرویس، معاون سردبیر، ویراستار، مشاور تحریریه و سردبیر مشغول به کار بود.[۴]

در کارنامه وی، معاونت سردبیری ماهنامه معروف به پیام امروز از آغاز انتشار (خرداد ۱۳۷۳) تا زمان توقیف آن (اسفند ۱۳۷۹)، سردبیر ماهنامه علمی دانشگر (۱۳۸۰ _۱۳۸۴)، سردبیر خبرگزاری میراث فرهنگی(CHN) در سال های( ۱۳۸۰ _ ۱۳۸۴)، سردبیر خبرنامه تحقیقات و فناوری (۱۳۸۰ _۱۳۸۴).[۵]

شایان ذکر است، نمک دوست درسال ۱۳۷۸ پژوهشگر برگزیده فرهنگی سال کشور در رشته ارتباطات شد. نمکدوست مسئولیت تحریریه ماهنامه جامعه سالم را در شش‌ شماره نخست آن برعهده داشت. وی همچنین مدیر مرکز آموزش همشهری در سال های (۱۳۸۵_۱۳۸۸) بود.[۶]

نمکدوست عضو هیئت علمی گروه ارتباطات اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی در سال‌های ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۴ بود، همچنین مدرس مدعو دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در سال‌های ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۴نیز بوده است.[۷]

حسن نمکدوست همچنین پایه‌گذار وبسایت «مدرسه همشهری» هم هست که به‌طور تخصصی به مباحث روزنامه‌نگاری، روابط‌ عمومی و مطالعات ارتباطی می‌پردازد.

او هم تا پایان سال ۱۳۹۹ مدیر مرکز آموزش و پژوهش موسسه همشهری بود.[۸]

برکناری از دانشگاه علامه طباطبایی

در سال ۱۳۸۴ در دوران مدیریت سید صدرالدین شریعتی بر دانشگاه علامه، او را از دانشگاه علامه طباطبائی کنار گذاشتند.[۹]

دلیل برکناری نمکدوست استخدام وی در دانشگاه در زمانی که دانشجوی دکتری بوده اعلام شد در حالی که یک سال قبل از آن تاریخ او از رساله ی دکتری خود دفاع کرده بود.[۱۰]

نمکدوست اولین استادی بود که در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد از کار برکنار شد و از آن زمان تا کنون به عنوان مدیر مرکز آموزش و پژوهش همشهری فعالیت دارد.

عمده علائق حسن نمکدوست تهرانی روزنامه‌نگاری، جامعه اطلاعاتی و تاریخ رسانه‌ها است.[۱۱] پس از روی کار آمدن دولت روحانی عده‌ای از دانشجویان دانشگاه علامه و دوستداران حسن نمکدوست کمپینی با عنوان بازگشت حسن نمکدوست به دانشگاه علامه تشکیل دادند.[۱۲].[۱۳].[۱۴]

نظریات حسن نمکدوست درمورد روزنامه نگاری مدرن و سنتی

حسن نمك‌دوست تهرانی درباره روزنامه‌نگاری مدرن معتقد است كه روزنامه‌نگاری از لحظه تولد آن مدرن است و كاربرد صفت سنتی براي روزنامه‌نگاری قبل از اينترنت به‌جا نيست،‌ روزنامه‌نگاری همواره فرزند زمان خود بوده، با خبر و حيات اجتماعی سر و كار داشته و به آخرين فن‌آوری نيز متكی بوده است؛ بنابراين اطلاق صفت سنتی به گونه‌های مختلف روزنامه‌نگاری قبل از اينترنت نادرست است.[۱۵]

او معتقد است كه به‌كارگيری مفهوم روزنامه‌نگاری سنتی و مدرن اشتباه است،‌ زيرا اين تصور به وجود می آيد كه روزنامه‌نگاری كاغذی از مظاهر روزنامه‌نگاری سنتی بوده و روزنامه‌نگاری سايبر نيز از مظاهر روزنامه‌نگاری مدرن است.[۱۶]

به‌عقيده‌ي اين مدرس ارتباطات، حرفه‌ی روزنامه‌نگاری از لحظه‌ی متولد شدن و تا زمانی كه خواهد بود، هميشه حرفه‌ای مدرن باقی میماند و هيچ‌گاه حرفه‌ی سنتی نبوده و نخواهد بود، به اين دليل كه روزنامه‌نگاری هميشه با پديده‌ای تازه به نام خبر سرو كار دارد، چگونه می توان در فضای كاری رسانه‌ها كه تمام توليداتشان به خبر متكی است و ماهيت خبر نيز نو بودن آن است و هر روز با مضامين تازه مواجه است، مفهوم سنتی را بر آن اطلاق كنيم؛ از اين رو روزنامه‌نگاری مدرن زاده‌ شده و هميشه نو و تازه خواهد ماند.[۱۷]