حالت طبیعی

در حالی که تمامی مولکول‌های پروتئین با زنجیره‌های ساده و بدون انشعاب از اسید آمینه‌ها شروع می‌شوند، وقتی کامل می‌شوند، شکل‌های سه بعدی خیلی خاصی را به خود می‌گیرند؛ آن شکل نهایی، که به عنوان ساختار سوم شناخته می‌شوند، شکل تا شده‌ای است که دارای کمترین میزان انرژی آزاد می‌باشد. همین ساختار سوم پروتئین که به صورت تا شده می‌باشد، پروتئین را قادر به اجرای وظایف زیستی اش می‌سازد. در حقیقت، تغییرات در شکل پروتئین‌ها، منشأ اولیهٔ چندین بیماری انحطاط اعصاب می‌باشد، از جمله بیماری‌هایی که توسط پریونها و آمیلویدها به وجود می‌آیند (مانند جنون گاوی، بیماری کورو و بیماری کروتزفلد جاکوب). تعداد زیادی از آنزیمها و پروتئین‌های غیرساختاری دیگری، بیشتر از یک حالت طبیعی دارند، و با تبدیل بین این حالت‌ها عمل می‌کنند یا دستخوش تنظیمات می‌شوند. با این حال، «حالت طبیعی» تقریباً به‌طور انحصاری برای یک حالت و معمولاً برای متمایز ساختن پروتئین‌های تا شده از پروتئین‌های تغییر شکل داده شده یا پروتئین‌های باز شده به کار می‌رود. در متون دیگر، شکل تا شدهٔ یک پروتئین بیشتر به ترکیب یا ساختار طبیعی آن اشاره دارد. پروتئین‌های تا شده و باز شده، اغلب به سادگی با بررسی حل پذیری آن‌ها در آب، تشخیص داده می‌شوند، چرا که پروتئین‌های زیادی پس از تغییر شکل دادن حل ناپذیر می‌شوند. پروتئین‌ها در حالت طبیعی، ساختار ثانویه یا ساختار دومی را تعریف خواهند کرد که می‌تواند به صورت طیفی، با رنگ‌تابی دورانی و با NMR تشخیص داده می‌شوند.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Native state». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۲.