توپ صحرایی

با ادامه تکامل توپخانه رفته‌رفته تقریباً تمامی توپ‌ها در هر اندازه و وزنی قدرت جابجایی با سرعتی قابل قبول را پیدا کردند. به طوری‌که در آغاز جنگ جهانی اول به جز چند مورد استثنائی حتی توپ‌های غول‌آسایی که هنگام محاصره استفاده می‌شدند را می‌شد از طریق ریل یا جاده به حرکت درآورد. در جنگ جهانی دوم حتی توپ‌های عظیم‌الجثه آلمانی هم با استفاده از کشنده‌های بزرگ شنی‌دار یا خطوط ریلی از قدرت جابجایی برخوردار شده بودند. در اواخر جنگ جهانی دوم مشخصات توپ‌های صحرایی و توپ‌های ضدتانک در یکدیگر ادغام شده و بیشتر توپ‌های صحرایی این دوران توانایی شلیک گلوله‌های زره‌شکاف با سرعت بسیار بالا را داشتند تا هم در نقش آتش پشتیبان و هم در نقش ضد زره و ضدتانک قابل استفاده باشند.

از جنگ جهانی دوم به بعد اصطلاح «توپ صحرایی» در تضاد با «توپ هویتزر» قرار گرفت. توپ صحرایی به ادوات توپخانه‌ای دوربردی اشاره داشت که معمولاً با زاویه‌های کم (پایین‌تر از ۴۵ درجه) شلیک می‌کردند و هویتزرها توپ‌هایی بودند که با زاویه‌های حاد و به شکل کمانی شلیک می‌کردند.

تکامل توپ‌های صحرایی پس از جنگ جهانی دوم در شوروی با ساخت توپ‌های دوربردی چون ام۴۶ با کالیبر ۱۳۰ میلی‌متری و دی-۷۴ با کالیبر ۱۲۲ م‌م ادامه پیدا کرد که ام۴۶ توپ موفق‌تری بود و در ده‌ها کشور دیگر دنیا نیز مورد استفاده قرار گرفت. آمریکایی‌ها نیز در دهه ۱۹۶۰ با تولید توپ ۱۷۵ م‌م ام۱۰۷ به رقابت با روس‌ها در تهیه آتش دوربرد توپخانه‌ای پرداختند. ام۱۰۷ به‌طور گسترده‌ای در جنگ ویتنام به کارگرفته شد و در دوئل‌های توپخانه‌ای در مقابل نیروهای ویتنام شمالی موفق نشان داد. هرچند ام۱۰۷ به دلیل هزینه‌های بالای استفاده و نگهداری و ترک خوردن لوله‌های تعداد زیادی از توپ‌ها از ارتش آمریکا خارج شد اما در کشورهای دیگری چون ایران و اسرائیل همچنان در خدمت باقی‌مانده‌است.

• Field gun. (2013, May 4). In Wikipedia, The Free Encyclopedia. Retrieved 11:45, December 9, 2013, from http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Field_gun&oldid=553536295