تلویزیون سه‌بعدی

وقتی جسمی در دور دست قرار دارد، شعاع‌های نور بازتابی که از آن به دو چشم ما می‌رسد با یکدیگر موازی هستند. ولی وقتی همان جسم نزدیک می‌شود، این شعاع‌ها دیگر موازی نیستند. این خطوط از اجسامی که در نزدیکی چشم ما هستند به طور همگرا گسیل می‌شوند و چشم ما برای دیدن آن‌ها باید کمی تغییر حالت بدهد. برای اینکه این مطلب را بهتر متوجه شوید، جسمی را از فاصله دور تا نزدیک بینی خود حرکت دهید. حتماً متوجه تغییر فیزیکی قسمتی از چشم خود می‌شوید.
این تغییر توسط مغز کنترل می‌شود و میزان تغییرات نیز توسط مغز ثبت می‌شود. همین داده‌ها به مغز کمک می‌کند تا فاصله اجسام تا چشم را تخمین بزند. برای مثال مغز با توجه به اینکه چشم برای دیدن یک جسم تقعر بسیار کمی پیدا کرده، متوجه می‌شود که این جسم احتمالاً در فاصله‌ای نزدیک قرار دارد.
ایده کلیدی ضبط و پخش تصاویر هم دقیقاً در همین عملکرد مغز و چشم است. در تلویزیون‌های سه‌بعدی سعی می‌شود تصاویری ارائه شود که برای هر چشم در محل متفاوتی قرار داشته باشد تا مغز آن‌ها را به صورت غیر مسطح و عمق‌دار تشخیص دهد.
البته مشکلی هم در اینجا وجود دارد چرا که تمرکز کردن هر چشم بر روی این تصاویر متفاوت به این معنی است که میزان تقعر و نقطه فوکوس هر چشم با یکدیگر نمی‌خواند و همین امر باعث ایجاد سردرد و احساس سرگیجه می‌شود.
برای ایجاد این تفاوت بین تصاویری که هر چشم می‌بیند معمولاً از عینک‌های مخصوص استفاده می‌شود. در کل دو نوع عینک در صنعت تصاویر سه بعدی رایج هستند: عینک‌های منفعل و عینک‌های فعال.

• «عصر ایران - تلویزیون سه بعدی چطور کار می‌کند؟».
• «نگاهی به تلویزیون‌های سه بعدی».

• فهرست فیلم‌های سه‌بعدی
• فیلم سه‌بعدی
• برجسته‌بینی
• سه‌بعدی
• فیلم چهار بعدی

• Plasma God بایگانی‌شده در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine Compare & Review ۳D Televisions Online
• [۱] ۳D autostereoscopic technology