بن ماضی
بُن گذشته، سِتاک گذشته، ماده گذشته، ریشه گذشته، یا بن ماضی یکی از دو گونهٔ بن در دستور زبان فارسی است.
فعل در زبان فارسی دارای دو بخش بن و شناسه است. بنِ فعل جزء اصلی و دربرگیرندهٔ معنای فعل است و شناسه بیان‌کنندهٔ تعداد و شخص.
برای رسیدن به بن ماضیِ فعل، لازم است که «ن» را از آخر مصدر آن فعل حذف کنیم؛ و این روش آسان‌ترین روش است. چند نمونه:
- خواندن: خواند
- دیدن: دید
- رفتن: رفت
- شدن: شد
- خواندن: خواند
- گفتن: گفت
- شنیدن: شنید
- خوردن: خورد
- بردن: برد
منابع
- انوری، حسن و احمدی گیوی، حسن (۱۳۷۵)، دستور زبان فارسی ۲، تهران: انتشارات فاطمی، ویرایش دوم، صص۱۹–۲۰.
- فرشیدورد، خسرو، فعل و گروه فعلی و تحول آن در زبان فارسی (پژوهشی در دستور تاریخیِ زبان فارسی)، تهران
- انتشارات سروش، ۱۳۸۴، ص۹۱.