بریلیوم -۸

کشف بریلیوم -۸ اندکی پس از ساخت اولین شتاب‌دهنده ذره در سال ۱۹۳۲ رخ داد. فیزیک‌دان‌های بریتانیایی، جان داگلاس کک‌کرفت و ارنست والتون اولین آزمایشی خود را با شتاب‌دهنده خود در آزمایشگاه کاوندیش در کمبریج انجام دادند، که در آن آن‌ها لیتیوم -۷ را در معرض تابش پروتون‌ها قرار دادند. آنها گزارش کردند که این یک هسته با A = 8 را تشکیل می‌دهد که تقریباً فوراً به دو ذره آلفا تجزیه می‌شود. این فعالیت چندین ماه بعد دوباره مشاهده شد و از آن بریلیوم -۸ (8Be) سرچشمه گرفت.

فرآیند آلفای سه گانهبریلیم-۸ با توجه به انتشار آلفا توسط ۹۲ کو محدود است. این یک تشدید با عرض ۶ eV است. هسته هلیوم-۴ به ویژه پایدار است، دارای پیکربندی جادویی مضاعف و انرژی اتصال بزرگتر در هر نوکلئون نسبت به ۸Be. از آنجایی که انرژی کل ۸Be بیشتر از دو ذره آلفا است، تجزیه به دو ذره آلفا از نظر [[انرژی] مطلوب است، [۵] و سنتز ۸Be از دو هسته ۴He گرماگیر است. فروپاشی ۸Be توسط ساختار هسته ۸Be تسهیل می شود. بسیار تغییر شکل یافته است و اعتقاد بر این است که یک خوشه مولکول مانند از دو ذره آلفا است که به راحتی از هم جدا می شوند.علاوه بر این، در حالی که سایر هسته های آلفا دارای رزونانس های کوتاه مدت مشابهی هستند، ۸Be به طور استثنایی در حال حاضر در حالت پایه است. سیستم ناپیوسته دو ذره α دارای انرژی کم سد کولن است که وجود آن را برای هر مدت زمان قابل توجهی امکان پذیر می کند.یعنی، ۸Be با نیمه عمر ۸.۱۹×۱۰-۱۷ ثانیه تجزیه می شود.۸Be همچنین چندین حالت هیجانی دارد. اینها همچنین رزونانسهای کوتاه مدتی هستند که دارای عرض تا چندین مگا الکترون ولت و ایزوسپینهای متفاوت هستند که به سرعت به حالت پایه یا به دو ذره آلفا تجزیه می شوند.