برمایه (برادر فریدون)

عاقبت شک و تردید در دل برمایه و کیانوش ریشه دواند و با تصوّر اینکه آموخته‌های برادرشان، اهریمنی است به نابودی برادر کمر بستند. پس بر کوه برآمدند از آن بالا رفتند و سنگی گران به سوی برادر که در خواب بود رها نمودند. فریدون فره ایزدی داشت، با همان نیروی ایزدی، سنگ را در جای خود نگاه داشت و چنین شد که برادران دریافتند که آموخته‌های فریدون از سروش و اهورایی است. فردوسی در بیت زیر، از برادران فریدون، از جمله برمایه چنین یاد کرده‌است:

• حسین، الهی قمشه‌ای (۱۳۸۶). شاهنامه فردوسی. ترجمهٔ ناهید فرشادمهر. تهران: نشر محمد. شابک ۹۶۴-۵۵۶۶-۳۵-۵.
• پارسی نگاشتهٔ شاهنامه، نگارش: فرانک دوانلو، انتشارات آهنگ قلم، چاپ سوم، ۱۳۸۷ (با تغییرات اندک)