ایل تیموری

ایل تیموری از بازماندگان سپاه تیمور و سایر اقوام ترکی و مغولی هستند. تیمور گورکانی در سمرقند به امارت نشست و در سال ۷۸۳ ه‍.ق در سی و چهار سالگی به کشورگشایی پرداخت و به ایران حمله کرد. ابتدا هرات سپس طوس و کلات و اسفراین و پسانتر کاشمر را تسخیر کرد. سپس به تدریج به مناطق دیگر ایران دست یافت. تیموری‌های ایران و افغانستان که ابتدا ۲۰ هزار خانوار بودند، به پیروی از نام تیمور به تیموریان مشهور شدند.

کلنل ییت سر کنسول انگلیس در مشهد، دربارهٔ تیموریان چنین می‌نویسد:

امیر تیمور این مردم را در بلخ اسکان داد و سپس زمانی که دخترش صالحه را به عقد، می‌رسید کلال نامی که در کنار رود سیحون زندگی می‌کرد درآورد آن‌ها را به عنوان جزئی از جهیزیه به دخترش به وی بخشید. میرسید کلال (که امروزه نوادگان وی غالباً با شهرت کلالی، صالحی (مشتق شده از کلالی) و درخشانی (مشتق شده از صالحی) در سنگان خواف و تعدادی از شهرهای خراسان ساکن هستند)، تبار عربی داشت و در امور مذهبی مراد و مرشد امیر تیمور بود، پس از آنکه سید درگذشت، این طایفه که ثروت او به‌شمار می‌رفت، میان پسران وی تقسیم گردید، یکی از پسران وی، سید میر شهید بود که چهار هزار خانوار سهم وی گردید و او آن‌ها را از بلخ به هرات منتقل نمود. شمار این عده ظاهراً در هرات رو به افزایش نهاد، به‌طوری‌که پس از محاصرهٔ هرات در سال ۱۸۳۳م. (۱۲۵۲ه‍.ق) به وسیلهٔ محمد شاه قاجار نزدیک به هشت هزار خانوار آن‌ها تحت سرپرستی قلیچ‌خان که از نوادگان میرشاه بود به خراسان منتقل گردیدند، قلیچ‌خان بعدها قدرت زیادی کسب کرد، و سرپرستی نواحی، جام و باخزر و خواف و زورآباد (جنت آباد) را با عنوان امیر عهده‌دار شد. بعدها نیز یکصد و بیست خانوار از تیموری‌های افغانستان به ایران آمدند. جمعیت تیموری‌های ایران به شش هزار خانوار می‌رسد.

.