ایرباس ای۳۱۰
هواپیمای مسافر بری ایرباس ای-۳۱۰
ایرباس ای-۳۱۰ (Airbus A310) یک هواپیمای پهن پیکر مسافربری برد متوسط تا بلند ساخته شرکت ایرباس است. این هواپیما دومین محصول تولیدی ایرباس و گونهٔ کوچکتری از هواپیماهای ایرباس آ-۳۰۰ است. ساخت ایرباس ای-۳۱۰ به سفارش شرکتهای سوئیس ایر و لوفتهانزا از سال ۱۹۷۸ آغاز شد و نخستین بار در ۱۴ فروردین ۱۳۶۲ (۳ آوریل ۱۹۸۲) به پرواز درآمد. نخستین نمونه تجاری آن یک سال بعد به شرکت هواپیمایی لوفتهانزا تحویل داده شد. ساخت این گونه هواپیما در سال 1998 متوقف شد.
| ایرباس ای۳۱۰ | |
|---|---|
| یک فروند ایرباس ای۳۱۰–۳۰۰ متعلق به بیمان بنگلادش ایرلاینز در حال فرود در فرودگاه چانگی سنگاپور در سال ۲۰۱۲ | |
| کاربری | جت مسافربری پهنپیکر |
| کشور سازنده | چند ملیتی |
| تولیدکننده | ایرباس |
| نخستین پرواز | ۳ آوریل ۱۹۸۲ |
| معرفیشده در | آوریل ۱۹۸۳ با سوئیسایر |
| وضعیت | فعال |
| کاربر اصلی | فدکس اکسپرس Air Transat SATA International هواپیمایی ماهان |
| ساختهشده | 1998–1983 |
| تعداد ساختهشده | ۲۵۵ |
| توسعهیافته از | ایرباس ای۳۰۰ |
| گونهها | ایرباس ای۳۱۰ امآرتیتی ایرباس سیسی-۱۵۰ پولاریس |
a310ایر ترانست
| شرکت | تعداد | کشور | نوع استفاده | تصویر |
|---|---|---|---|---|
| هواپیمایی ماهان | 9 | ایران | مسافربری | |
| ایران ایرتور | 2 | تصویر ندارد | ||
| ایران ایر | 2 | |||
| طوس ایر | 1 | تصویر ندارد | ||
| خطوط هوایی اریانا | 2 | افغانستان | ||
| هواپیمایی تابان | 1 | ایران | ||
| رویال اردن | 1 | اردن | کارگو | |
| ترکیش کارگو | 3 | ترکیه | ||
| uls air | 3 | |||
| نیروی هوایی فرانسه | نامشخص | فرانسه | نظامی | |
| نیروی هوایی المان | 4 | المان | ||
| نیروی هوایی کانادا | 2 | کانادا | ||
| اپراتور های تشریفاتی | 16 | کانادا مغولستان اسپانیا پاکستان تایلند ایتالیا | تشریفاتی |
مشخصات فنی
| مدل | A310-200 | A310-300 |
|---|---|---|
| تعداد خدمه | دو نفر | |
| طول | ۴۶٫۶۶ متر (153 ft 1 in) | |
| ارتفاع | ۱۵٫۸ متر (51 ft 10 in) | |
| فاصله دو بال | ۴۳٫۹ متر (144 ft) | |
| مساحت بال | ۲۱۹ متر مربع (2,360 sq ft) | |
| Wing sweep | ۲۸ ° | |
| ظرفیت با دو کلاس | ۲۲۰ نفر مسافر (20F + 200Y) | |
| ظرفیت با یک کلاس | 237Y 8-abreast | 243Y 8-abreast / 265Y 9-abreast |
| حداکثر بار قابل حمل | ۳۲٬۸۳۴ کیلوگرم (72,386 lb) | ۳۷٬۲۹۳ کیلوگرم
(82,216 lb) |
| حداکثر وزن تیکآف(MTOW) | ۱۴۴٬۰۰۰ کیلوگرم
(317,465 lb) | ۱۶۴٬۰۰۰ کیلوگرم
(361 557 lb) |
| حداکثر وزن فرود MLW | ۱۲۲٬۰۰۰ کیلوگرم (268,963 lb) | ۱۲۴٬۰۰۰ کیلوگرم
(273,372 lb) |
| وزن خالی | ۱۱۲٬۰۰۰ کیلوگرم (246,917 lb) | ۱۱۶٬۵۰۰ کیلوگرم
(256,838 lb) |
| OEW | CF6—80: 79,207 kg (174,619 lb), JT9D: 77,397 kg (170,631 lb), PW4000: 79,166 kg (174,528 lb) | |
| حداکثر سوخت | 61,070 L ۱۶٬۱۳۲گالن آمریکایی | |
| سرعت پیمایشی | ماخ 0.8 (459 kn) | |
| حداکثر سرعت | ماخ 0.84 (482 kn) | |
| ارتفاع مجاز | 41 100 ft. (12 530 m) | |
| نیروی پیشران | 20,380–25,740 decanewtons (45,800–57,900 lbf) | |
| موتورها | JT9D-7R4 / GE CF6-80 | JT9D-7R4E1 / PW4000 / CF6-80C2 |
| برد پروازی | ۳٬۵۰۰ مایل دریایی (6,500 km) | ۵٬۱۵۰ مایل دریایی (9,540 km) |
جدول تخصیص مدل هواپیما
| مدل | تاریخ گواهینامه | موتور |
|---|---|---|
| A310-203 | ۱۱ مارس ۱۹۸۳ | General Electric CF6-80A3 |
| A310-203C | ۲۷ نوامبر ۱۹۸۴ | General Electric CF6-80A3 |
| A310-204 | ۲۳ آوریل ۱۹۸۶ | General Electric CF6-80C2A2 |
| A310-221 | ۱۱ مارس ۱۹۸۳ | Pratt & Whitney JT9D-7R4D1 |
| A310-222 | ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۳ | Pratt & Whitney JT9D-7R4E1 |
| A310-304 | ۱۱ مارس ۱۹۸۶ | General Electric CF6-80C2A2 |
| A310-308 | ۵ ژوئن ۱۹۹۱ | General Electric CF6-80C2A8 or CF6-80C2A2 |
| A310-322 | ۵ دسامبر ۱۹۸۵ | Pratt & Whitney JT9D-7R4E1 |
| A310-324 | ۲۷ مه ۱۹۸۷ | Pratt & Whitney PW4152 |
| A310-325 | ۶ مارس ۱۹۹۲ | Pratt & Whitney PW4156A |
مدلها
- A310-200 مدل پایه مسافربری
- A310-200C مدل مسافربری با امکان تغییر کاربری به ترابری
- A310-300 با بهینهسازی مصرف سوخت و افزایش محدوده پرواز
- A310-300ER با باک بنزین اضافی برای افزایش طول پرواز
پانویس
- ↑ Endres, G. & Gething M.J. Aircraft Recognition Guide. New York: Collins, 2005
- ↑ مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Airbus A310». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۶ فوریه ۲۰۰۸.
- ↑ ""A310 Airplane Characteristics for Airport Planning"" (PDF) (به انگلیسی). Archived from the original (PDF) on 22 December 2014. Retrieved 24 December 2016.
- ↑
منابع
- Endres, G. & Gething M.J. Aircraft Recognition Guide. New York: Collins, 2005