حوت (اژدر)

این موشک با تولید حباب‌های بخار که از نوک دماغه و پوستهٔ خود خارج می‌کند، لایه‌ای از گاز در اطراف خود شکل می‌دهد و بدین ترتیب خود را از تماس مستقیم با آب و پسای قابل ملاحظه ناشی از آن دور می‌کند. از چالش‌های فنی توسعهٔ چنین موشکی می‌توان به کاویتاسیون اشاره نمود که لازم است میزان حباب‌های کاویتاسیون برای حفظ و پایدار نگهداشتن لایهٔ گاز اطراف موشک و نیز رسیدن به کمترین پسا کنترل شود. در همین رابطه توجه به تداخل گازهای خروجی از راکت و نیز سطوح کنترل موشک با لایهٔ گاز ایجاد شده در اطراف آن، پیچیدگی‌های این مسئله را روشن‌تر می‌سازد. به ویژه زمان آغاز به کار موتور و شرایط‌گذار (Transision) ناشی از آن از این حیث قابل توجه است. سیستم هدایت چنین موشکی نیز با چالش‌های خود روبرو است. تغییر محیط سیال اطراف موشک، شکست امواج و نیز سرعت خود موشک از مواردی است که هدایت آن را با مشکلات عدیده‌ای مواجه می‌سازد.

وی‌آ-۱۱۱ اشکفال که شوروی‌ها طراحی آن را از دههٔ ۱۹۶۰ برای مقابله با زیردریایی‌های هسته‌ای آغاز کردند، یک اژدر ۵۳۳ میلی‌متری است و ۲٬۷۰۰ کیلوگرم وزن دارد که ۲۱۰ کیلوگرم آن را کلاهک جنگی آن تشکیل می‌دهد. موتور راکتی این اژدر از سوخت مایع استفاده می‌کند. دو تن از وزن اژدر را مخزن سوخت تشکیل می‌دهد که شامل ۱٬۵۰۰ کیلو هیدروژن پروکسید و ۵۰۰ کیلو نفت سفید است. سرعت این اژدر ۸٫۲ متری هنگام شلیک ۹۳ کیلومتر بر ساعت است که در طول مسیر به بیش از ۳۷۰ کیلومتر می‌رسد. برد عملیاتی مدل‌های جدید اشکفال به ۱۱ تا ۱۵ کیلومتر می‌رسد اما مدل‌های قدیمی فقط تا ۷ کیلومتر برد داشتند.

در تاریخ ۱ آذر ۱۳۸۸ هجری خورشیدی، جهان نیوز که از پایگاه‌های اطلاع‌رسانی نزدیک به اصولگرایان است، خبر از انتشار اطلاعات محرمانه مربوط به این موشک در رسانه‌های غربی داد. به گفتهٔ این پایگاه اطلاع‌رسانی با اینکه اطلاعات منتشر شده جزء اسرار محرمانه و طبقه‌بندی شده بوده و دسترسی به آن‌ها توسط افراد عادی مقدور نبوده‌است، مشخص نیست که چگونه این اطلاعات سر از وبگاه‌های آمریکایی درآورده‌است. به گفتهٔ این وبگاه «اطلاعات لو رفته شامل تکنولوژی و مشخصات محرمانهٔ این موشک، تصویر و مفاد برخی نامه‌نگاری‌های کشور ایران با کشور طرف قرارداد و متن بعضی دستورهای داخلی و اقدامات انجام شده در مورد چگونگی خریداری موشک حوت است».