الکساندر آستروک

از دید آستروک سینماگر یک نویسنده‌است که نگارشش از طریق قلمی به نام دوربین صورت می‌پذیرد. پس همانگونه که صفت آفرینشگری را در مورد نویسنده به کار می‌بریم، فیلمساز نیز باید آفرینندهٔ اثر خود باشد. او اعتقاد داشت که بسیاری از عناصر سینما را قید و بند خود محصور کرده‌اند. به‌طور سلسله‌ای از قواعد بصری و دراماتیک. کار فیلمساز آفرینشگر رهایی از دست این سلطه است. آستروک نیز همانند آندره بازن با مونتاژ مخالف بود و ایده‌های واقع‌گرایانه‌ای در باب سینما داشت. به‌طور کلی نظریه استروک به نظریهٔ دوربین-قلم موسوم شد.

• دیوار قرمز (۱۹۵۳)
• رابطهٔ بد (۱۹۵۵)
• پایان هوس (۱۹۵۸)
• آموزش احساسات (۱۹۶۲)
• راه‌پیمایی طولانی (۱۹۶۶)

• کارل رایتس و گوین میلار، فن تدوین فیلم، ترجمهٔ وازریک در-ساهاکیان، انتشارات سروش، ۱۳۸۳، صص ۳۸۸–۳۹۰
• رابرت استم، مقدمه‌ای بر نظریهٔ فیلم، ترجمهٔ گروه مترجمان، به کوشش احسان نوروزی، انتشارات سورهٔ مهر، ۱۳۸۳، صص ۸۹–۹۰
• دیوید کوک، تاریخ جامع سینمای جهان، جلد دوم، ترجمه هوشنگ آزادی‌ور، نشر چشمه، ۱۳۸۰، ص ۱۶

• صفحهٔ الکساندر آستروک در بانک اطلاعاتی فیلم‌ها